گاه آدم، خود آدم، عشق است. بودنش عشق است.

[!!yalda!!]

گاه آدم، خود آدم، عشق است.بودنش عشق است.رفتن و نگاه کردنش عشق است.دست و قلبش عشق است.در تو عشق می جوشد، بی آنکه ردش را بشناسی.بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده .شاید نخواهی هم .شاید هم بخواهی و ندانی .نتوانی که بدانی .عشق ،گاهی همان یاد کمرنگ سلوچ استو دست های به گِل آلوده ی تو که دیواری را سفید می کنند.

جای خالی سلوچ/ محمود دولت‌آبادی

http://s5.picofile.com/file/8159371792/pouya307.jpg