Milad
07-04-2015, 08:14 PM
"تو دشمنِ من نیستی"
دوازدهمِ تیر ماه، سالروز سقوط هواپیمای مسافری ایران توسط ناو آمریکایی.
تو دشمن من نیستی!
با این که پیرمردهای نیمکت‌نشینِ پارک
هنوز با شنیدنِ نامِ مصدق بغض می‌کنند
و بمب‌های خردلی
که بر سردشت و شلمچه افتادند
عبارتِ MADE IN U.S.A بر خود داشتند.
با این که سرخ‌پوستان همچنان
برای فراموش کردنِ کشتارِ اجدادشان می‌نوشند
و جان‌وین بر پرده‌های هالیوود
با سلاخیِ آپاچی‌ها قهرمان می‌شود.
با این که دستِ لوترکینگ
-با انگشتِ میانیِ برافراخته به سمتِ اوباما -
از خاک بیرون مانده است
و مادرانِ ناکازاکی
هر سال کودکان دو سر به دنیا می‌آورند.
با این که در سایگون
به جای فحش به یگ‌دیگر یانکی می‌گویند
و هنوز در شیلی
هنگام کشفِ گورهای دسته‌جمعی
کیسینجر را نفرین می‌کنند...
تو دشمنِ من نیستی!
چرا که سال‌ها پیش
در کودکی مُرده‌ام
و کودکان معنای کلمه‌ی دشمن را نمی‌دانند.
من نوزادی بودم
که چشم‌های سیاهش
تا ابد مانندِ مدالِ لیاقت
بر سینه‌ی ویلیام راجرز
تاب خواهد خورد!
گوشت‌ِ تنم را ماهیان خورده اند
و استخوان‌هایم هرازگاهی
در تورِ ماهی‌گیرانِ جنوب گیر می‌کنند.
مرگ مجبورت می‌کند
که فراموش کنی
و ببخشی.
من مسافرِ کوچکِ هواپیمایی بودم
که به آن‌سوی خلیج فارس نرسید. //
یغما گلرویی
دوازدهم تیرماه سال شصت و هفت پرواز مسافربری شماره ششصد و.پنجاه و پنجِ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر که از بندر عباس به مقصد دبی در حرکت بود، با شلیک موشک هدایت شونده از ناو یواس‌اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بر فراز خلیج فارس سرنگون شد و تمامی ۲۹۰ سرنشین آن که شامل ۶۶ کودک بودند، جان باختند. این جنایت از نظر میزان تلفات انسانی، هفتمین جنایت مرگبار هوایی تاریخ است. دولت آمریکا هرگز بابت این جنایت عذرخواهی نکرد و هیچ‌کدام از خدمه ناو وینسنس تحت پیگرد قرار نگرفتند و حتا ویلیام راجرز فرمانده ناو جنگی آمریکا در پایان خدمتش مدال شجاعت گرفت.
عکس: محمد کشکولیِ چهار ساله، یکی از شصت و شش کودک مسافرِ هواپیما.http://forum.yekpars.com/attachment.php?attachmentid=917&stc=1
دوازدهمِ تیر ماه، سالروز سقوط هواپیمای مسافری ایران توسط ناو آمریکایی.
تو دشمن من نیستی!
با این که پیرمردهای نیمکت‌نشینِ پارک
هنوز با شنیدنِ نامِ مصدق بغض می‌کنند
و بمب‌های خردلی
که بر سردشت و شلمچه افتادند
عبارتِ MADE IN U.S.A بر خود داشتند.
با این که سرخ‌پوستان همچنان
برای فراموش کردنِ کشتارِ اجدادشان می‌نوشند
و جان‌وین بر پرده‌های هالیوود
با سلاخیِ آپاچی‌ها قهرمان می‌شود.
با این که دستِ لوترکینگ
-با انگشتِ میانیِ برافراخته به سمتِ اوباما -
از خاک بیرون مانده است
و مادرانِ ناکازاکی
هر سال کودکان دو سر به دنیا می‌آورند.
با این که در سایگون
به جای فحش به یگ‌دیگر یانکی می‌گویند
و هنوز در شیلی
هنگام کشفِ گورهای دسته‌جمعی
کیسینجر را نفرین می‌کنند...
تو دشمنِ من نیستی!
چرا که سال‌ها پیش
در کودکی مُرده‌ام
و کودکان معنای کلمه‌ی دشمن را نمی‌دانند.
من نوزادی بودم
که چشم‌های سیاهش
تا ابد مانندِ مدالِ لیاقت
بر سینه‌ی ویلیام راجرز
تاب خواهد خورد!
گوشت‌ِ تنم را ماهیان خورده اند
و استخوان‌هایم هرازگاهی
در تورِ ماهی‌گیرانِ جنوب گیر می‌کنند.
مرگ مجبورت می‌کند
که فراموش کنی
و ببخشی.
من مسافرِ کوچکِ هواپیمایی بودم
که به آن‌سوی خلیج فارس نرسید. //
یغما گلرویی
دوازدهم تیرماه سال شصت و هفت پرواز مسافربری شماره ششصد و.پنجاه و پنجِ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر که از بندر عباس به مقصد دبی در حرکت بود، با شلیک موشک هدایت شونده از ناو یواس‌اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بر فراز خلیج فارس سرنگون شد و تمامی ۲۹۰ سرنشین آن که شامل ۶۶ کودک بودند، جان باختند. این جنایت از نظر میزان تلفات انسانی، هفتمین جنایت مرگبار هوایی تاریخ است. دولت آمریکا هرگز بابت این جنایت عذرخواهی نکرد و هیچ‌کدام از خدمه ناو وینسنس تحت پیگرد قرار نگرفتند و حتا ویلیام راجرز فرمانده ناو جنگی آمریکا در پایان خدمتش مدال شجاعت گرفت.
عکس: محمد کشکولیِ چهار ساله، یکی از شصت و شش کودک مسافرِ هواپیما.http://forum.yekpars.com/attachment.php?attachmentid=917&stc=1