بقول فاميل دور ديگه حرفى ندارم

["yalda"]

اینک این منم..دختری که در غبار مه آلود ناشناخته ها جا مانده..با دلی که کودکانه بهانه میگیرد و ندانسته نمک روی زخم های خود میپاشد و تمرین میکند دوست نداشتن را!آری این منم.. موجودی به گناه بی گناهی متهم..و گم شده در دنیای ابهام..دخترکی که دیگر همانند مجسمه ای زنده ..راه میرود.. میخورد.. می پوشد .. و برای فرار از درد گهگاهی میخوابد!لعنت به بیداری بعد از خوابهایم.. لعنت! لعنت به اشکهایی که بی مهابا چشمم را میسوزانند.. لعنت به سنگی که عمری آدم میپنداشتمش!