روسری را پس بزن

[asemani]

روسری را پس بزن ، تا شورش بادت شوم
شهر را درهم بریزم شورِ فریادت شوم

ای فدایِ بوسه ات شیرینِ کرمانشاهی ام!
بعد ِ چندین قرن باید باز فرهادت شوم

چشمِ تریاکی تو کم بود عینک هم زدی؟!
شیشه ای کردی مرا تا خوب معتادت شوم

تیز کن چاقویِ زن/جانی خود را بیشتر
اخم کن تا کشته یِ ابروی جلادت شوم

هر کجایِ این جهان که دست بگذارم تویی
پس چگونه بیخیالِ آنهمه یادت شوم

آرزو دارم در آغوشت مرا زندان کنی
تا ابد هرگز نمیخاهم که آزادت شوم

من اگر شاعر شدم تقصیرِ چشمانِ تو بود
قسمتم این بوده تا یک عمر «شهرادت» شوم

[!!yalda!!]

شعر هم گاهی مرا تنها‌تر از من می‌کند
بی‌وفا ذهنِ مرا درگیرِ رفتن می‌کند

تا که می‌خواهم بگویم از گُل و عشق و نفس
گریه را سَر می‌دهد حرف از شکستن می‌کند

در نگاهم اشک را قربانیِ یاری که نیست
تیغ را برداشته، تهدیدِ گردن می‌کند

هر چه می‌گویم عزیزم بی‌خیال درد و غم
باز هم چشمِ مرا مجبورِ دیدن می‌کند

با قلم همدست بوده گاه و بی‌گاه از خدا
بر دلم درخواستی از جنسِ مُردن می‌کند

فاردم کم کن گله از یار شب‌های قفس
شعر گاهی هم تو را با درد روشن می‌کند