شب بر روی شیشه های تار
مینشست آرام چون خاکستری تبدار
باد نقش سایه ها را در حیاط خانه هر دم زیر و رو میکرد
پیچ نیلوفر چو دودی موج می زد بر سر دیوار
در میان کاجها
جادوگر مهتاب
با چراغ بی فروغش می خزید آرام
گویی او در گور ظلمت روح سرگردان خود را جستجو میکرد
من خزیدم در دل بستر
خسته از تشویش و خاموشی
گفتم ای خواب ای سر انگشت کلید باغهای سبز
چشمهایت برکه تاریک ماهی های آرامش
کولبارت را بروی کودک گریان من بگشا
و
ببر با خود مرا به سرزمین صورتی رنگ پری های فراموشی::فروغ فرخزاد::
y@saman (02-21-2018)
انگار مدتی است مسافر ندیده اید
بر سنگفرش حادثه عابر ندیده اید
این گونه چشم خیره به سویم نشسته اید
مردم! مگر قیافۀ شاعر ندیده اید؟
یک بار هم به فکر پریدن نبوده اید
در طول عمر، مرغ مهاجر ندیده اید؟
ما را به کوچ، مسخره و پوچ خوانده اید
ای شهرتان خراب! عشایر ندیده اید
تنها اسیر خانۀ سیمانی خودید
ای ساکنان درد! مسافر ندیده اید
y@saman (02-21-2018)
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
