در نیستراه نیستشب نیستماه نیستنه روز ونه آفتاب،مابیرون ِ زمانایستاده ایمبا دشنه ی تلخیدر گُرده هایمان.هیچ کسبا هیچ کسسخن نمی گویدکه خاموشیبه هزار زباندر سخن است .در مُردهگان ِ خویشنظر می بندیمبا طرح ِ خندهیی،و نوبت ِ خود را انتظار می کشیمبی هیچخندهیی