**آرایش**
به معنی افزودن است و در اصل، در برابر واژه پیرایش قرار می‌گیرد که به معنی کم کردن است. امروزه، در اصطلاح عام، هر دو واژه به غلط در مورد زیبایی چهره یا بدن به کار می‌روند و به معنی عملیاتی هستند که ظاهر فرد (بیشتر صورت و مو) را زیباتر جلوه دهد. معمولاً در ایران آرایش برای بانوان و پیرایش برای مردان به کار می‌رود. آرایش و پیرایش اغلب در مکانی به نام سلمانی یا آرایشگاه توسط آرایشگر انجام می‌گیرد و لوازم آرایش نیز در فروشگاه‌هایی با همین عنوان یا در داروخانه‌ها فروخته می‌شود. در ایران، آرایشگرهای رسمی باید دوره‌های فنی حرفه‌ای مربوطه را که مهمترین آن‌ها دوره «آرایش - پیرایش» است، با موفقیت گذرانده باشند.[۱]


**

**تاریخچه آرایش**

در طول تاریخ آراستگی ظاهر همیشه مورد توجه همگان بوده و در زمان‌هایی این آراستگی افراطی و برای تفاخر و جلب توجه بیشتر در بین طبقات خاصی بوده است. در طول زمان آرایش نزد مصریان باستان را می‌توان مشاهده کرد که عمدتاً تا اطراف چشمان را با رنگ‌های سبز و خطوط سیاه رنگ آمیزی می‌نمودند. مثلاً ملکه کلئوپاترا با کشیدن سرمه به دور چشمانش می‌خواست به آن قدرت نفوذ بیشتری ببخشد. پادشاهان و درباریان ایرانی و عرب با گذاشتن زیور آلات به گوش‌ها و ریش‌ها یشان و پادشاهان و درباریان فرانسوی و انگلیسی با گذاشتن کلاه گیس‌های بلند خود را از طبقات پایین‌تر متمایز می‌کردند. مردم قبایل سیاه پوست و سرخ پوست علاوه بر بکار بردن رنگ‌های شاد و زنده در چهره، خود را برای جشن‌ها به شکل‌های عجیب و غریب می‌آراستند. در دنیای امروز آراستگی ظاهر به عنوان یک اصل، اجبار و برای همه مردم مطرح است. بهترین آرایش آن است که عیب‌ها را بپوشاند و مناسب با مکان، زمان، سن و موقعیت اجتماعی افراد باشد.[۲]