بغض سنگین مرا دیوار می فهمد فقط
جنگجویی خسته از پیکار می فهمد فقط
زندگی بعداز تورا آن بی گناهی که تنش
نیمه جان ماندست روی دار میفهمد فقط
سعی کردم بهترین باشم... نشد، درد مرا
غنچه ای پژمرده در گلزار می فهمد فقط
غیر لیلا رنج مجنون را نمی فهمد کسی
آنچه آمد بر سرم را یار می فهمد فقط
ای گلم هرکس که محوت شد مرا تحقیر کرد
حس عاشق بودنم را خار می فهمد فقط
حرف بسیار اما هیچکس همدرد نیست
جای خالی تورا سیگار می فهمد فقط
حرف دکترها قبول آرام میگیرم ولی
حرف یک بیمار را بیمار میفهمد فقط
تنشه ی یک لحظه دیدار تو ام...حال مرا
روزه داری لحظه ی افطار می فهمد فقط
بعضی وقت ها باید سکوت کرد
باید تلاطم دریا را درون خود تحمل کرد
باید حرف دل را قورت داد
باید نشست و دید روزگار چه بر سرت می آورد
حتی نمی توان گریه کرد
باید بغض کرد باید دم نزد و سکوت کرد
نفس نمی کشــــــــد هــــــــوا
قـــــــــدم نمی زند زمیـــــــن
سکـــــــــوت میکنـــــد غزل
بــــــــدون تـــــو یعنی همین ...
به حدی دوستت دارم که
میدانم خدا روزی
سوالش از تو این باشد
چه کردی او پرستیدت؟
من بی تو مرده ام
اما هیچ دیواری
اعلامیه ی فوت مرا...
به گردن نمیگیرد...!!!
خواستم در دفترم عکسی کشم از صورتت
دیدم از بس ناز داری دل ز دفتر می بری
خواستم شعری بگویم عین چشم ناز تو
دیدم از مردم ، نگفته دین و باور می بری
خواستمجامیبنوشم مستچشمانت شوم
لیک ترسیدم؛ به مستی،دل تو بهتر می بری
خواستم تا ، گرم آغوش تو ، گرمایم دهد
دیدم ازبس داغتم، از کوره ام در می بری
خواستم جان را ، فدای مهربانی ات کنم
دیدم این ناقابل ست بی جامِ دیگر میبری
خواستم پاپسکشمازبسکه میخواهم تو را
دیدمت در عشق پایی ؛ تا به آخر می بری
خواستم دیر کنم دل نگرانم باشی
دست افتاده به دور چمدانم باشی!
تا ته جاده ی پاییز دویدم که شبی
به "زمستان" برسم تا "اخوانم" باشی
تا ته جاده ی پاییز تحمل کردم
زرد ماندم که تو یلدای خزانم باشی
به تماشای گل از دور قناعت کردم
قسمت این بود که در حد توانم باشی
قسمت این بود سرم بی تو به زانو برسد
شاهد کاستی و ضعف زبانم باشی
...
دو سه کبریت ته قوطی عمرم مانده
کاش تا دست به بعدی برسانم، باشی..
نه! نگفتم دوستت دارم ولی جانم تویی
خالق هر لحظه از این عشق پنهانم تویی
-با نگاهت داغ یک رؤیای شیرین بر دلم
مینشانی تا بفهمم حکم ویرانم تویی
بیقراری میکند در شعر هم رؤیای تو
باعث بیتابی چشمان گریانم تویی
آمدی تا من فقط مومن به چشمانت شوم
«ربّنا و آتنا»ی بین دستانم تویی
گرگهای چشم تو، آدم به آدم میدرند
من نمیترسم از آن وقتی که چوپانم تویی
عشق ِ دورم از کجای قلعهام وارد شدی؟
که ندیدی در حریمم، ماه و سلطانم تویی
درد یعنی حرفی از نام تو در این شعر نیست
من غلط کردم نگفتم! دین و ایمانم تویی
نه زلیخا هم نمیفهمد همین حال مرا
تا جهنم میروم حالا که شیطانم تویی
در غزلهایم شکستم، ذره ذره... راضیام
منزوی باشم، نباشم، حرف پایانم تویی
تا قیامت در میان سینه حبست میکنم
تا قیامت حسرت چشمان حیرانم تویی
هر زمان مے بینمت
قلبم پریشان مے شود
چشم هایم در هوایت
بازگریان مے شود
حس عشقم ناگهان
گل مے کند اما چه حیف
مثل داغے در میان
سینه پنهان مے شود