تو با کدام زبان صدایم می زنی
سکوت تو را لمس می کنم
به من که نگاه می کنی
به لکنت می افتم
زبان عشق سکوت می خواهد
زبان عشق واژه ای ندارد
غربت ندارد
حضور تو آشناست
از ابتدای تاریخ بوده است
در همه زمانه ها خاطره دارد
تو با کدام زبان سکوت می کنی
می خواهم زبان تو را بیاموزم.
غم نام های بسیاری دارد
مرا ببخش که غمگینمو به هر نامی که صدایم می زنیگریه ام می گیرد!با من حرف بزنصدایت هم نوایی تمام سازهاستکودکان هنوز در گلویت می رقصندو چیزی از جنگ نمی دانند...
مرا ببخش که خوشبخت نیستمو نمی توانم از جهانتنها به عکس های زیبایی که برایم فرستادیدل خوش کنم ...
امروز به رسمِ هر روز
نشستم حساب کردم که تا به حال چقدر برایت مرده ام.آغوش ها را شمردم، دوستت دارم ها را.نشستم و یادم آمد چقدر مشغولم به تو.به عشقبه چشم‌هایت ...فکر کردم به شمعدانی های پشتِ پنجرهبه فنجانِ چایبه دستگیره ی دربه آینهبه دست‌هایم ...و به هرچیزی که ردِ انگشتانت روی آنها مانده بود.خیره ماندم به قابِ عکسبه ایستادنتبه ترمه ی فیروزه ایِ روی میزبه سلیقه‌ات ...نفسِ عمیقی کشیدم و دست بردم سمتِ فنجانو چایی که برای چندمین بار سرد شده بودعصایم را از کنارِ میز برداشتمو با هزار زحمت رفتمکه چای را تازه کنمبعد برگردم، بنشینم رو‌به‌روی پنجره
و یک دلِ سیرفکر کنم به سال‌های نداشتنت ...
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
