بامدادان بر جایگاهی سنگی می نشینم
و برایت نامه های عاشقانه می نویسم
با قلمی از پَر جغد
که آن را در دواتی
در دوردست فرو می برمدواتی ملقب به دریادستم را برای دست دادن با تو دراز می کنماما تو ساحل دیگر دریایی، در آفریقا،گرمای دستت را احساس می کنمدر حالی که انگشتان مرا در خود گرفته است...آه! چه زیباست داستان عشق من با شَبحِ تو!
شبی دور از تو - اما با تو- تا صبح
در آن دوران شیرین ره سپردمتو را با خود به آنجاها که یک عمرغمت جان مرا می برد بردمهزاران بار دستت را به گرمیبه روی سینه ی تنگم فشردموفاهای تو را یک یک ستودمخطاهای تو را ده ده شمردمزحد بگذشت چون خودکامگی هاتصفای خویش را افسوس خوردم
به چشم خویشتن دیدی در این عشقتو در من زیستی من در تو مردم.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
