خدایا !
من همانم که گاه خندانم، و گاهی گریان.
گاه شکرگزارم، و گاهی در حال گله کردن.
گاه بنده توام، و گاهی بنده خویش!
خدای همیشگی ام!
من مبتلا به گاه و بی گاههای همواره ام.
بیماری که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!
اسیر خویشتنم؛
و گاه و بی گاههای اسارت گونه ام مرا در برگرفته است...
معبود آزاده ام!
بندهای گاهها و بی گاههای زندان
تنم را از هم جدا كن!
مرا به آغوش خویش دعوت كن!
که تشنه ترینم به آن ...
تمام این گاه و بی گاههای مدامم را، ببخش ...
به حق بزرگی و مهربانیت ...
در من جماعتی زندگی میکنند
به رهبری افکارم
و در جهان کوچک بدون مرزم
ثروت هست، اما دزد نه
قانون هست، اما پلیس نه
حرف هست، اما دروغ نه
سن هست، اما مسن نه
چشم هست، اما نگاه ناپاک نه
عفاف هست، اما حجاب نه
و خدا هست، اما دین نه
نمیدانم جماعت درونم را جهان چندمی مینامید
اما در من جماعتی‌ست، که شب ها آسوده میخوابند
شاید چون زندگی میکنند، اما سخت نه...
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
