من جا افتاده ترین....
«دوستت دارمِ» یواشکیِ دنیا...
و
عشق تو...
تنها اتفاقی بود...
که هرگز...
از دهان هیچ شعری نیفتاد...!
من هنوز...
در ادامه تو...
زندگی میکنم...
و
تو خودت را...
ذخیره میکنی...
در امتداد آغوش این شعر...!
دنیای من پر از یواشکی‌های تب‌دار است
و از این همه یواشکی
سهم من یواشکی نوشتن از توست...
گل قشنگم
تو لیلی نیستی
من اما
مجنون حرف هات می شوم
دیوانه ی دست هات
مبهوت خنده هات
گل قشنگم
شیرین نیستی
ولی من
صخره های شب را
آنقدر می تراشم
تا خورشیدم طلوع کند
و تو
در آغوشم بخندی
گاهی تصور کن
مردی را
نه زشت نه زیبا
درست شبیه به من!مردی که چشم هایش
هنوز دوره گردِ نگاهِ تـوستو هر شبپرسه گردِ خیالی استکه بی تـوبه رویایی ختم نمی شود!مردی که هر روز خودش را
دار می زند با مژه هایتو جان می سپارددر شبِ چشم هایِ تـو!مردی که بیگانه شد با خود
وقتی که دیگر لب هایتنامش رابه نجوایی درآغوش نکشید!مردی که هر روز با اشک هایش
سیلی می زند برگونه های خود...مردی فراموش کار
که تکه ای از تن اش رادرست همان جا که می تپد در سینهجاگذاشت، در میان آغوشِ تـو!مردی که با من در جدال است هر دم
که تویی را بهانه می کند، دم به دم!مردی که
هیچ ...گاهی به یادش باش!
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
