صدایم کن عزیزم
بگذار صدایت در گوش تنهایی ام ته نشین شود
دستانم را بگیر
اجازه بده بهار
از تلاقی سرانگشتانمان چشم باز کند
کنارم بمان
و نگذار فاصله ها
به خاطره هایمان ریشخند بزنند
دوستم داشته باش
دنیا به کوتاهی یک خواب است
و مرگ با زدن ضربه ای به شانه مان
از خواب بیدارمان می کند!
دوستم داشته باش
دوستم داشته باش
دوستم داشته باش من
از هر دستی که به شانه ام می خورد
می ترسم ...
بی تـو این دیده کجـا میل به دیدن دارد
قصّۀ عشق مگر بی تـو شنیدن دارد؟
روی قبرم بنویسید
به یک خط درشت
حسرت دیدن دلدار مرا آخر کشت
بنویسید کسی گریه برایم نکند
چون که خوردم ز همه خنجر آلوده ز پشت
بنویسید کسی گل نگذارد اینجا
جز گلم هیچ گلی بوی ندارد اینجا...
من کمی دیر،
" به دنیای تو پیوستم "
و این قسمتی است؛
که من سخت از آن دلگیرم ..!!
کمی از کُرک‌های فرشِ اتاق به کفش‌هایم چسبیده
عطرِ بی رمقی از بوی تن‌ات بر شیارهای گردنم
وَ زلالِ اشک‌های تو
بر هرکجای پیراهنم که دست می‌گذارم.
تراژدیِ مسخره‌ای‌ست زندگی
انسان با پای خود می‌رود
همان لحظه که دوست دارد بماند.
این شعر، پیش از وقوعِ اتفاق نوشته شده است
پیش از درآمیختنِ رنجِ فرش بر سینه‌ی کفش‌ها
وَ مرگِ حتمیِ عطر وُ اشک‌ها در شاهرگ‌های دوخته شده به پیراهنم
پیش از امتناعِ لب به کشیدنِ سوتِ پایان، به خداحافظ
این شعر، قطعه‌ی موسیقی‌‌ای‌ست که نوازنده
سازش را دوست ندارد
این مَرد که می‌نویسد
دارد شب‌ش را با دردی که هنوز از در نیامده، سیاه‌تر میکند
این درد، خاطره است
خاطره‌ای کِشدار، میانِ گذشته‌ی شاعر وَ آینده‌ی چشمانی که اینک
هجده سطرِ بلند وُ کوتاه را شنیده‌اند.
بگذار که همسایه های ساکت مان
نام تو را ندانند
همین زلال زرد روسری
برای پچ پچ هزار ساله ی آنان کافی ست
همان بهتر که نام تو در لابه لای ترانه نهان باشد
همان بهتر که از میان واژه ها بدرخشی! خورشیدک من
مثل درخشش فانوس از فراسوی فاصله ها
مثل درخشش ستاره از پس پرده ی پشه بند
پشه بند...
تابستان...
کودکی...
آه! همان بهتر که نام تو در لابه‌لای گریه ها نهان باشد.
ویرایش توسط L O S T : 04-07-2018 در ساعت 01:58 PM
راه دوری برای رفتن ندارم
جای نزدیکی برای ماندن
و بلاتکلیفی پاهایم راه به هرجا میبرند،
تنهایی‌ام
چمدانم را برمی دارد و دنبالم می آید
همین است که کفش
کشفِ پیش پا افتاده ای می شود
چمدان
گوش سنگینی که ازاین حرف ها پُر است
و قطاری که دور می شود
شاید
شاید به سرزمین دیگری برسد
همین است
که خیابان وطنم می شود
و هرکه سراغم می آید
- به من دست نزنید آقا!
آوارگی واگیر دارد
یکی بیاید
سیگاری میان لب هایم روشن کند
از خانه که بیرون می آمدم انگشتانم را جا گذاشتم
گذاشتم مشق های دخترم را بنویسند
وقتی از مدرسه برمیگردد
و سراغِ لانه ی خالیِ پشت پنجره می رود
یکی بیاید
پیش پایم را ببیند
از خانه که بیرون می آمدم چشم هایم را جا گذاشتم
گذاشتم در انتظار پرستوی کوچکی باشند
که امسال هم از کوچ جا خواهد ماند
یکی بیاید
بگوید اگر غیر از اینجا جای دیگری نیست،
قطاری که دور می شود
چرا دور می شود؟
دَرد که بزرگ شد،
در لباس فرياد نمي گُنجد
فقط بايد سکوت کرد...
بُغض وقتے بزرگ شد،نمے شکند
فقط نفست را مے بُرد...
فاصله وقتے که زياد شد،
دلت ديگر تَنگ نمے شود
فقط مے شکند...
من به قسمت اعتقاد ندارم
اگه به همدیگه نرسیدین حتما یکیتون نخواسته ...!
به کسی در زندگی بلیت نیم بها نفروشید !
آدم هایی که با بلیت نیم بها سوار می شوند ،
دوست داشتنشان،
احترام گذاشتنشان،
محبتشان هم نیم بهاست !
این آدم ها ؛
همیشه به اندازه "پرداخت نصفه و نیمه شان" رفتار خواهند کرد !
این آدم ها را هیچ وقت نیم بها راه ندهید ....
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
