خنده ات ساخت و ساز، اخم تو ویرانی ها

[!!yalda!!]

خنده ات ساخت و ساز، اخم تو ویرانی ها
گیسوانت گره ی کورِ پریشانی ها


اشک تو درصدد حمله ی قلبی به من است
یورش آورده به من لشکر اشکانی ها


نقش ابروی تو را جای مدل در سر داشت
طاق ها ساخت اگر دولت ساسانی ها


از لب سرخ تو حرفی نزدم می ترسم
زعفران باد کند دست خراسانی ها


چشم تو جنگل سبزی است در آغوش خزر
آشنایند به این منظره گیلانی ها


دُرّی و در دل یک مشت پر از مروارید
نادری باز در انبوه فراوانی ها

[!!yalda!!]

تویِ شیرینی، تو اول ! قند ، دوم می‌شود
مزه ی سوهان اعلا پیش تو گم می‌شود


بین قُطاب و گز و نُقلِ محلی ساده است
حدس اینکه طعم لب های تو چندم می شود
!

روزها رد می‌شود ، چشمت شرابی کهنه ‌تر
پلک هایت کم کَمک تبدیل به خُم می‌شود


هر کجا ساکن شوی در نقشه مانند شمال
جمعیت آنجا گرفتار تراکم می‌شود

چشم بسته، هر کسی بویت کند توی سرش
باغهای پرگُلِ قمصر تجسم می‌شود


ماه را جای تو می گیرم نمی دانم چرا
این قدر این روزها سوء تفاهم می شود !


دود کن اسپند را ، چشم حسود از دیدنت
شورِ شور، اصلا دو تا دریاچه ‌ی قم می‌شود


وقتِ شرعی ، لطف کن از پیش مسجد رد نشو
موجبات سستیِ ایمان مردم می‌شود


وسوسه یعنی تو ! شالیزار هم یعنی بهشت
بیخودی آدم دچار سیب و گندم می شود

[!!yalda!!]

بنشین تا نفسی هست نگاهت بکنم"
نظری نیک به رخسارۀ ماهت بکنم

شرر افکنده به جانم رخ عاشق کش تو
چه کنم شرم ز چشمان سیاهت بکنم؟

لشگر فاتح گیسوی شرابی رنگت
همه بر صف شده تا ترک سپاهت بکنم

دل مجنون صفتم ناله کنان می گوید
که خودم را نکند غرق گناهت بکنم

ناز کن رقص کنان بوسه بزن بر دو لبم
تا پریشان نشوم ، شکوِه به شاهت بکنم