شب ها ؛
شبیهِ تروریست هایِ انتحاری شده اند ...
مهاجمانی خاموش ؛
که پاورچین ، می آیند و - وقتی فکرش را هم نمی کنی ؛
تمامِ افکارت را با خاطراتِ گذشته بمباران می کنند ...
و چه زجری دارد رگبارِ یاد و خاطره ی کسانی که "مُردیم" تا فراموششان کنیم ...
چه آنها که با دستانِ بی رحمِ روزگار رفتند ؛
چه آنها که با پایِ خودشان ...
هیچ فرقی نمی کند ... !
در روزگاری که برای جنگیدن ، روح و روان را نشانه می روند ؛
نمک رویِ زخم پاشیدن ؛
بی رحم ترین خصلتِ این شب هاست ...