آن چه در غیبتت ای دوست به من می گذرد
نتوانم که حکایت کنم الا به حضور
آن چه در غیبتت ای دوست به من می گذرد
نتوانم که حکایت کنم الا به حضور
صبح آمده با عشق بزن لبخندی
تا در به غم و غرورِ شب بر بندی
با عشق بپا خیز خوشت باشد روز
ای آنکه چو گل به روی ما میخندی
ڪـــاش میشـــــد بعـضـــے
از آدمــهـــــــــا
رو پــــــــس
انـــداز
ڪـــــرد
بــــعــضـــےروزهـــا
جـــاے خـــالــیــــشـــون
بـــــدجـــــور اذیـــت میڪــنــہ