این جا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من! نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می‌نویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیه غزل‌های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است
گاهی ترا کنار خود احساس می‌کنم
اما چقدر دل‌خوشی خواب‌ها کم است
خونِ هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است
نشسته‌اند ملخ‌هایِ شک به برگِ یقینم
ببین چه زرد مرا می‌جوند ـ سبزترینم
ببین چگونه مرا ابر کرد ـ خاطره‌هایی‌ـ
که در یکایکِ‌شان می‌شد آفتاب ببینمشکستنی شده‌ام اعتراف می‌کنم اما
ـ ز جنس شیشه‌ی عمرِ توام مَزن به زمینم
برای پَر زدن از تو خوشا مرامِ عقابان
کبوترانه چرا باید از تو دانه بچینم؟
نمی‌رسند به هم دستِ اشتیاق تو و من
که تو همیشه همانی که من همیشه همینم
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
این رَهی نیست که از خاطره‌اش یاد کنی
این سفر همرَهِ تاریخ به جا میماند
دانه و دام در این راه فراوان اما
مرغِ دل‌سیر ز هر دام رها میماند
می‌رسیم آخر و افسانه‌ی واماندنِ ما
همچو داغی به دلِ حادثه‌ها میماند
بی‌صداتر ز سکوتیم ولی گاهِ خروش
نعره‌ی ماست که در گوشِ شما میماند
بروید ای دل‌تان نیمه که در شیوهِ ما
مرد با هرچه سِتم هر چه بلا میماند
پر از توام، به تهیدستی‌ام نگاه نکن
مگو که هیچ نداری، ببین تو را دارم
سر بلندی گر بخواهی با همه یک رنگ باش
قالی از صد رنگ بودن زیر پا افتاده است
گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی
دل اگر بهر عزیزان نشود گاهی تنگ
نامش هرگز ننهم دل، که به آن گویم سنگ
با اینکه در حوالی چشمت ندارمت
اما همیشه کنج دلم دوست دارمت
آن کبوتر که لب بام شما پر زد و رفت
دل من بود که آمد به شما سر زد و رفت
زندگی زیباست زشتی‌های آن تقصیر ماست
در مسیرش هر چه نازیباست آن تدبیر ماست
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
