کاش که همسایه ما می شدی

[janan]

با همه لحن خوش آوایی ام


در به در کوچه تنهاییم


ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر


نغمه تو از همه پرشورتر


کاش که این فاصله را کم کنی


محنت این قافله را کم کنی


کاش که همسایه ما می شدی


مایه ی آسایه ما می شدی


هر که به دیدار تو نایل شود


یک شبه حلال مسایل شود


دوش مرا حال خوشی دست داد


سینه ما را عطشی دست داد


نام تو بردم لبم آتش گرفت


شعله به دامان سیاوش گرفت


نام تو آرامه جان منست


نامه تو خط امان منست


ای نگهت خواستگه آفتاب


بر من ظلمت زده یک شب بتاب


پرده برانداز زچشم ترم


تا بتوانم به رخت بنگرم


ای نفست یار و مددکار ما


کی و کجا وعده دیدار ما

[janan]

می‌خواهم و می‌خواستمت، تا نفسم بود

می‌سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود


عشق تو بسم بود، که این شعله بیدار
روشنگر شب‌های بلند قفسم بود


آن بخت گریزنده دمی‌ آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود


دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر
تنها نفسی‌ با تو نشستن هوسم بود

[janan]

همه می‌پرسند:

چیست در زمزمه مبهم آب؟
چیست در همهمه دلکش برگ؟
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که تو را می‌برد این گونه به ژرفای خیال

چیست که در خلوت خاموش کبوترها؟
چیست در کوشش بی حاصل موج؟
چیست در خنده جام؟
که تو چندین ساعتمات ومبهوت به آن می‌نگری؟


نه به ابر، نه به آب،
نه به برگنه به این آبی آرام بلند
نه به این خلوت خاموش
کبوترهامن به این جمله نمی‌اندیشم!

به تو می‌اندیشم!
ای سراپا همه خوبیتک وتنها به تو می‌اندیشم

همه وقتهمه جامن
به هر حال که باشم
به تو می‌اندیشم
تو بدان این راتنها تو بدانتو بیا

[janan]

تو بمان با من، تنها تو بمان!جای مهتاب به تاریکی شب‌ها تو بتابمن فدای تو به جای همه گل‌ها تو بخند

تو بمان با من، تنها تو بمان!

در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی استآخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

[janan]

این دلاویزترین حرف جهان را
همه وقتنه به یک بار و به ده بار،
که صد بار بگو«دوستم داری؟»
را از من بسیار بپرس
«دوستت دارم»
را با من بسیار بگو

[janan]

آنکس که درد عشق بدانداشکی بر این سخن بفشاند:

این سان که ذره‌های دل بی‌قرار من
سر در کمند عشق تو‌جان در هوای توست
شاید محال نیست که بعد از هزار سال،
روزی غبار ما را آشفته پوی باد؛
در دوردست دشتی از دیده‌ها نهان

بر برگ ارغوانیپیچیده با خزان

یا پای جویباریچون اشک ما روانپهلوی یکدیگر بنشاند!

ما را به یکدیگر برساند!

[janan]

هوا آرام
شب خاموش
راه ِآسمان ها باز

خيالم
چون کبوترهاي وحشي مي کند پرواز
رَوَد آنجا
که مي بافند کولي هاي جادو، گيسوي شب را

تنم را

[janan]

​

از شراب شعر چشمان تو خواهم سوخت
برايت شعر خواهم خواند
برايم شعر خواهي خواند

تبسم هاي شيرين تورا با بوسه خواهم چيد
وگر بختم کند ياري
در آغوش تو
اي افسوس
سياهي تار مي بندد
چراغ ِماه
لرزان از نسيم سرد پاييز است

هوا آرام
شب خاموش
راه آسمان ها باز
زمان
در بستر شب خواب و بيدار است

[janan]

​

آخر اي دوست نخواهي پرسيد
که دل از دوري رويت چه کشيد

سوخت در آتش و خاکستر شد
وعده هاي تو به دادش نرسيد

داغ ماتم شد و بر سينه نشست
اشک حسرت شد و بر خاک چکيد

آن همه عهد فراموشت شد
چشم من روشن روي تو سپيد
جان به لب آمده در ظلمت غم
کي به دادم رسي اي صبح اميد

آخر اين عشق مرا خواهد کشت
عاقبت داغ مرا خواهي ديد

دل پر درد فريدون مشکن
که خدا بر تو نخواهد بخشيد

[janan]

خواب من و قرار من بی‌ #تو به سر نمی‌شود.