ماییم مست و سرگران... فارغ زِ کارِ دیگران

[!!yalda!!]

دلتـنگ توام جانا هردم که روم جـایی با خود به سفر بردم یاد تو و تنـهایی...

ماییم مست و سرگران... فارغ زِ کارِ دیگران عالم اگر بر هم رَوَد عشق تو را بادا بقا

[!!yalda!!]

آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست وآنکه بیرون کند از جان و دلم دست کجاست؟

[!!yalda!!]

[!!yalda!!]

[!!yalda!!]

[!!yalda!!]

تن تو منطقه ی مین و دلم سربازیست
که جوان است و به تن شوق شهادت دارد ...

[!!yalda!!]

دوست یعنی بغضِ لبخندم شکست ������
دوری و جای تو گلدانی نشست ������
دوست یعنی مثل جان و در تنی ������
دوست یعنی خوب شد تو با منی
دوست یعنی حسرت و لبخند و آه ������
می شوم دلتنگِ رویت گاه گاه

[!!yalda!!]

فتنه ی چشم تو چندان ره بیداد گرفت
که شکیب دل من دامن فریاد گرفت
آن که ایینه ی صبح و قدح لاله شکست
خک شب در دهن سوسن آزاد گرفت
آه از شوخی چشم تو ، که خونریز فلک
دید این شیوه ی مردم کشی و یاد گرفت
منم و شمع دل سوخته ، یارب مددی
که دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت
شعرم از ناله ی عشاق غم انگیزتر است
داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت
سایه ! مکشته ی عشقیم ، که این شیرین کار

مصلحت را ، مدد از تیشه ی فرهاد گرفت