شب همه بیتو کار من، شکوه به ماه کردن است
روز ستاره تا سحر، تیره بهآه کردن است
متن خبر که یک قلم، بیتو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر، نامه سیاه کردن است
چون تو نه در مقابلی، عکس تو پیش رو نهم
این هم از آب و آینه خواهش ماه کردن است
نو گل نازنین من، تا تو نگاه میکنی
لطف بهار عارفان، در تو نگاه کردن است
لوح خدانمایی و آینهی تمام قد
بهتر از این چه تکیه بر منصب و جاه کردن است؟
ماه عبادت است و من با لب روزهدار از این
قول و غزل نوشتنم، بیم گناه کردن است
لیک چراغ ذوق هم اینهمه کشته داشتن
چشمه بهگل گرفتن و ماه بهچاه کردن است
من همه اشتباه خود جلوه دهم که آدمی
از دم مهد تا لحد، در اشتباه کردن است
غفلت کائنات را جنبش سایهها همه
سجده بهکاخ کبریا، خواه نهخواه کردن است
از غم خود بپرس کو با دل ما چه میکند؟
این هم اگرچه شکوهی شحنه بهشاه کردن است
عهد تو «سایه» و «صبا» گو بشکن که راه من
رو به حریم کعبهی «لطف اله» کردن است
گاه بهگاه پرسشی کن که زکات زندگی
پرسش حال دوستان گاه بهگاه کردن است
بوسهی تو بهکام من، کوهنورد تشنه را
کوزهی آب زندگی توشهی راه کردن است