گیاه بادرنجبویه که در فارسی بادرنگبویه گفته می شود
در طب سنتی دارای مزاج گرم و خشک است و با نام علمی Mellissa officinallis از خانواده نعناعیان شناخته شده است.
برگ گیاه بادرنجبویه خواص دارویی دارد و از دوره ایران باستان مورد استفاده قرار میگرفته است.
بویی مطبوع شبیه به بوی بالنگ دارد و نام محلی آن بالنگ بو یا بارنگ بو میباشد.
در گذشته گیاه بادرنجبویه در سفره ایرانیان به عنوان سبزی خوردن با وعده غذایی مصرف میشد
و این گیاه در اکثر مناطق ایران مخصوصا مازندران قابل کشت است.
پیشگیری از بیماریها با بادرنجبویه
گیاه بادرنجبویه در طب سنتی باعث تقویت سیستم قلبی- عروقی، تقویت مغز، تقویت حافظه، آسانتر کردن هضم غذا، تقویت حواس، جلوگیری از افسردگی، تقویت کبد و افزایش شادی و نشاط میشود.
خوردن گیاه بادرنجبویه جهت تنگی نفس، سکسکه و تپش قلب بسیار مفید است و جویدن برگ آن دهان را خوشبو میکند.
گیاه بادرنجبویه به صورت ضماد و موضعی برای برطرف شدن درد مفاصل بسیار مفید است و در مطالعات جدید اثر این گیاه برای درمان بی خوابی، تقویت اعصاب و کاهش افسردگی تایید شده است.
مقدار مصرف بادرنجبویه حدود ۳ تا ۱۰ گرم گیاه خشک در روز گفته شده که به مدت ۱۰ دقیقه ۳ گرم از گیاه را با یک فنجان آب دم کرده و دو تا سه بار در روز میل شود.
نظریه ابن سینا در خصوص گیاه بادرنجبویه
از دیدگاه ابن سینا بادرنجبویه یکی از بهترین داروها برای درمان بیماریهای قلبی، باز شدن و تقویت سیستم عروق است
و به عنوان بهترین دارو برای درمان بی خوابی و آرامش بخشی شناخته شده است.
شرایط نگهداری گیاه بادرنجبویه
گیاه بادرنجبویه باید در ظروف شیشهای دربسته و در محیط بدون نور و رطوبت نگهداری شود و تنها به مدت یک سال قابل استفاده است
برای رفع قاعدگیهای نامنظم، تعدیل کننده سیستم ایمنی، ضد التهاب تاثیر زیادی دارد و استفاده از کرم آن برای درمان تبخال بسیار موثر است.
حاجی حیدری در پایان گفت: افراد مبتلا به کم کاری تیروئید به هیچ وجه از گیاه بادرنجبویه استفاده نکنند یا درصورت ضرورت حتما قبل از مصرف با پزشک متخصص طب سنتی مشورت کنند.