ﮐﺸﺘﮕﺎﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﺗﺪﺑﯿﺮﻫﺎ،
ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺛﻤﺮ .
ﺗﻨﮕﻨﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺣﯿﻠﻪ ﺍﻧﺪﻭﺯﺵ
ﻭﺍﯼ ﺑﺮﻣﻦ ! ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻬﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺗﯿﺮﻫﺎﺋﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﮐﯿﻨﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺳﺖ .
ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ، ﮐﻠّﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ،
ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﻗﺒﺮﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﺍﻧﺪﻭﺩﻩ،
ﺍﺯ ﭘﺲ ﺩﯾﻮﺍﺭﻣﻦ، ﺑﺮﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﭼﯿﻨﺪ .
ﻭﺯ ﭘﯽ ﺁﺯﺍﺭِ ﺩﻝِ، ﺁﺯﺭﺩﮔﺎﻥ،
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻠّﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ،
ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﺯﺟﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ .…
ﻭﺍﯼ ﺑﺮﻣﻦ ! ﺩﺭ ﺷﺒﯽ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺴﺎﻥ،
ﺑﺮﺳﺮﺍﯾﻦ ﮐﻠّﻪ ﻫﺎ ﺟﻨﺒﺎﻥ،
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺁﯾﺎ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﭘﺎ ؟
ﺍﺯ ﺗﮑﺎﻥ ﮐﻠّﻪ ﻫﺎ ﺁﯾﺎ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﻨﮕﯿﻦ،
ﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ؟
ﯾﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻓﺴﺎﺩ ﺧﺎﮎ ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ،
ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﯽ ﮐﯽ ﺩﻫﺪ ﺁﯾﺎ !
ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺩﻝ ﺭﺍ ؟
ﻋﺎﺑﺮﯾﻦ ! ﺍﯼ ﻋﺎﺑﺮﯾﻦ !
ﺑﮕﺬﺭﯾﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ، ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ .
ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪﻡ ﺑﺮﺩﺭ .
ﺧﻮﺍﻫﺪﻡ ﭘﺮﺳﯿﺪ، ﻧﺎﻡ ﻭﻫﺮﻧﺸﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ .
ﻭﺍﯼ ﺑﺮﻣﻦ !
ﺑﻪ ﮐﺠﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﯿﺮﻩ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﻗﺒﺎ ﯼ ﮊﻧﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ،
ﺗﺎ ﮐﺸﻢ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺗﯿﺮ ﻫﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﺭﺍ ﺩﻟﺨﻮﻥ .
ﻭﺍﯼ ﺑﺮﻣﻦ !
.
.
.
ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ
کاربر برتر مـاه
