شعر

[!!yalda!!]

ریاد که از عمر جهان هر نفسی رفتدیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگزین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت آن طفل که چون پیر ازین قافله درماند وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت از پیش و پس قافله ی عمر میندیش گه پیشروی پی شد و گه بازپسی رفت ما همچو خسی بر سر دریای وجودیمرفتی و غم آمد به سر جای تو ای دادبیدادگری آمد و فریادرسی رفت این عمر سبک سایه ی ما بسته به آهی ستدودی ز سر شمع پرید و نفسی رفتدریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت رفتی و فراموش شدی از دل دنیاچون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت