وقتی از آدم ها سوالی می پرسی می بینی که بعضی ها پوزخند بهت می زنند و یه جمله ی بی معنی می گند که دقیقا این رو القا کنند که چطور تو جواب رو نمی دونی. چقدر خر و کودنی و چه سوال های احمقانه ای می پرسی. اصلا ارزش نداری بهت جواب بدیم.
بعضی های دیگه برات یه کتاب توضیح می دن که گاهی اصلا ربطی به چیزی که پرسیدی نداره و گاهی هم برای جواب سوال فقط یه کلمه از اون کتاب کافیه . فقط می خوان بگن این سری اطلاعات رو دارند.
بعضی ها معذب می شند. انگار فقط بخوان به سرعت از سرشون باز کنند جواب رو می دن.
بعضی های دیگه باورشون نمی شه آدم حسابشون کردی و ازشون چیزی پرسیدی. هول و دستپاچه می شند و تمام اطلاعات رو می ریزند بیرون و بعد از تموم شدن جریان هم ششصد تا کتاب و مقاله می خونند و مکمل پاسخ رو تا مدت های مدید برات می فرستند.
بعضی ها -مهم نیست چی پرسیده باشی- می خوان حتما بکشونندش به اختلاف نظر. باهات مخالفت کنند و بعد به جای این که به سوال فکر کنند و جوابش , برحق بودن خودشون و باطل بودن طرف رو استنتاج کنند.
یه عده ای هم هستند که گوش می دن یه لحظه فکر می کنن که بدونن چرا سوال رو پرسیدی و دنبال چی می گردی. بعد توی یک یا دو جمله بهترین جوابی که بتونند رو بهت می دن. اگه جواب رو ندونند می تونند بگند کی جواب رو داره یا از کجا می شه پیدا کرد. مطمین می شند مشکلت حل شده و…حتی اگه جواب رو نداده باشند هم یه تجربه ی قشنگ از یه بحث کوتاه یا بلند رو توی ذهنت باقی می گذارند.

قوي ترین و بی نقص ترین آدم ها معمولا توی دسته ی آخر پیدا می شند.
باقی دسته ها رو اگه کمی باهوش باشی می تونی با تلنگری خردشون کنی.