اهل دل میخانه را هم با توکل ساختند

[mohsen32]

گرچه مسجد را گروهی با تجمل ساختند
اهل دل میخانه را هم با توکل ساختند


عشق جانکاه است یا جان‌بخش؟ حالا هرچه هست
عشق‌بازان بینِ مرگ و زندگی پل ساختند


سقف آگاهی ستونی جز "فراموشی" نداشت
این بنا را خشت بر خشت از تغافل ساختند


بی‌سبب مهمان‌نواز مجلس ماتم نبود
این "گلابِ تلخ" را از "گریه‌ی گل" ساختند


روز خلقت در گِل ما شوق دیدار تو بود
از همان آغاز ما را کم‌تحمل ساختند


👤فاضل نظری

[Anoosh]

بـرده ام سـجاده در میخانه تا , خـوانم نـماز
محـتسب مارا گرفت وگـفت برگشتی تو بـاز

سـفره میخانه جـای سـجده و سجاده نیـست
رو بـه مسجدکن در مسجد به رویت هست باز

جـای عـابد مسجد و میخانه سرمـستانِ مست
سـجده آنـجا پهن کـن تا زاهـد آید پـیـشواز

گفتمش ای محتسب رفتم به مسجد من نخست
لیـکن آنجا هرکسی می شست جائی جـانماز

من ندیدم زاهـد مـنبر نـشین , تسبیح گـوی
گـوش من نـشنیده وعـظ و خطبه هایی دلنواز

دیـده ام سـجاده و تسـبیحِ زیـبا و قـشنگ
درکنـارواعـظی ظـاهـر فـریب و حـقه بـاز

از مسـلمانی نـدیدم مـن به مـسـجد جزریـا
از ریـاکـاران نـمـودم , ای بـرادر, احـتـراز

سـفره مـیخانه را دیـدم که لبـریز از صفاست
کـس نمی نازد به عقل خویشتن از حرص وآز

هرکسی گوید سخن درحد خویش وعقل خویش
چون دراینجا نیست دعوا بر سر و ریش و جواز

عالم وعابد در اینجا جملگی مست اند و مست
عـاقـلی ایـنجا نـباشد رهـگشا و چـاره سـاز

آمـدم مـیخانه عقلم را نـهم در گـوشه ای
تـاکـنم مـن بـا خـدای عـاشقان راز و نـیاز

عاقلان را پای- در زنجیر عقل است ای رها
عـاقلان را مـستی و دیوانـگی شـد کـارساز