هر كس هر چه را كه با خود به خلوت بَرَد آن چیز آنجا رشد می كند، از جمله ددِ درون. از این رو بسیاری را باید از خلوت نشینی بر حذر داشت.((نیچه)) گوشه نشین چاهی ژرف را ماند؛ سنگی در آن افكندن آسان است، اما چون به ته چاه فرو رفت، هان، چه كس آن را باز برون خواهد آورد؟((نیچه)) بر خلوت نشین بیداد روا می دارند و بر او لای و لجن پرتاب می كنند. اما، برادر، اگر ستاره می خواهی بود بدین سبب بر ایشان كمتر متاب!((نیچه)) بایستی دوباره به انبوهه ی مردمان بازآیی، در میان آنها سُفته و سخت شوی؛ تنهایی تباه می كند…((نیچه)) چهار فضیلت انسان والا عبارت است از : دلیری، درون بینی، همدلی و تنهایی كه گرایش به آنها سبب پاكی می شود.((نیچه))شاعران همه باور دارند كه هر گاه كسی بر چمن یا بر دامنه ای خلوت دراز بكشد و گوش كند، از آن چیزهایی كه در میان زمین و آسمان است چیزی دستگیرش نخواهد شد.((نیچه))