کسی هرگز نمیفهمد چه بغضی در گلو داری
تحمل میکنی دایم-دروغی تلخ و تکراری-
جسمم اینجاست ولی روح و روانم آنجا
چقدَر فاصله انداخته از من تا من ...
کاربر برتر مـاه
کسی هرگز نمیفهمد چه بغضی در گلو داری
تحمل میکنی دایم-دروغی تلخ و تکراری-
جسمم اینجاست ولی روح و روانم آنجا
چقدَر فاصله انداخته از من تا من ...
شعرم نمی آید مگر با بوسه ات زورم کنی
گفتم که پیشت می رسم شاید که مجبورم کنی
دور و برِ من ریخته یک قافله حقد و حسد
باید بیایی و دگر از این و‌آن دورم کنی
خیری ندیدم از تواضع، کاش برگردی عزیز!
تا با نگاهِ پر غرورت، باز مغرورم کنی
گاهی که از شرق غزل سر میکشی در خانه ام
خورشیدِ من! آرام تر، میخواستی کورم کنی
حالا تمام دردها را با تو قسمت کرده ام
شاید نگاهِ بهتری، بر وضع ناجورم کن
بگذار فریادی کنم آخر به اینجا می رسد
وقتی که تو در لابلای درد محصورم کنی
عاکف، به دیدارِ اجل با شوق می آید به شرط
اینکه تو با دست خودت، آنروز در گورم کنی
از تو غزل ، گفتن ...؟
همیشه آخر دیوانگیست ...!
ای که با عشقت ...؟
محشر میكنی در شعر من .....!!!
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
