دقـیقـا هـمان روز ڪه گفـتے تـه مـوهـایـت را فـر نمـے ڪنے?
چـرا لـاغـر نمـے ڪنے؟ چـرا بـه خـودت نمـے رسے؟ چـرا مـوسیـقی کـلاسـیک گـوش نمیـدهے؟
دقـیقـا هـمان روز ڪه عیـب هـایـم بـه چـشمت آمد فـهمیدم دیـگر
دوسـتم نـدارے! فـهمیدم ڪه مـیروے
فـهمیدم فـاتحه ایـن رابـطه را خـوانـدے...!
عـاشق عیـب هـارو نمـے بـیند...
دقـیقـا هـمان روزے ڪه دیـدی،
دیـگر عـاشـقم نـبودے......
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
اگــــر تو نبودی...
نمیدانم هر روز برای چه کسی میــنوشتم...!
هر جلوه ی زیبا...
نا خودآگاه مرا یاد تو می اندازد...
و لاجــــرم...
مرا با خود به اوج میــــبرد...
سرنگون میـــسازد...
میخنداند و...
میــــگریاند...!
ای کاش...
لااقــــل...
دستم را میــــگرفتی...
تا حــــرارت عشقم را درک کنــــی...!
گــــرچه...
میدانم هـــرگز نمیـــفهمی چقــدر... دوستت داشتم...
و مشکل من...
این روزهـــا...
همــــین است...
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
تنهایی دلیل محکمی برای با هم بودن نبود...
یکی مان باید پناه می بود و یکی مان پناهگاه...
دوتا خسته...
دوتا رنجور...
دوتا بی پناه...
یکیمان باید قویتر می بود...
سخت جان تر...
صبورتر...
آن یکی من بودم...!
ژست قویتر ها را گرفتم...
ادای سخت جانها را درآوردم...
دن کیشوت ی توخالی...
یکیمان خسته تر می شد...
زودتر از پا می افتاد...
زودتر تمام می شد...
آن یکی...
من بودم...
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
روی کاغذ نوشتم : دست هـــای تو …
و روی آن دست کشیدم !
روی کاغذ نوشتم : شانـــه های تو …
و سر بر شانه ات گذاشتم !
روی کاغذ نوشتم : چشــــم های تو …
و یک دل سیر تماشایشان کردم !
هر صبح …
با مشتـــی کاغذ در آغوشم …
از خواب ِ تـــو بیدار شدم !
و اینک
روی همــــان کاغذ قـــدیمی
می نویسم :
من …
از این زندگـــی کاغذی خسته ام !
به سلامتی گرگی که فهمید چوپان خواب است
اما زوزه اش را کشید
تا از پشت خنجر نزند
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
