یکی شاهدی در سمرقند داشت

[pantea]

یکی شاهدی در سمرقند داشت

که گفتی بجای سمر قند داشت
جمالی گرو برده از آفتاب
ز شوخیش بنیاد تقوی خراب
تعالی الله از حسن تا غایتی
که پنداری از رحمتست آیتی

همی رفتی و دیده‌ها در پی اش
دل دوستان کرده جان بر خیش
نظر کردی این دوست در وی نهفت
نگه کرد باری به تندی و گفت

که ای خیره سر چند پویی پی ام
ندانی که من مرغ دامت نی ام؟
گرت بار دیگر ببینم به تیغ
چو دشمن ببرم سرت بی دریغ
کسی گفتش اکنون سر خویش گیر
از این سهل تر مطلبی پیش گیر
نپندارم این کام حاصل کنی

[pantea]

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم
به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم
حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایت است
به گوشممگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم
من رمیده دل آن به که در سماع نیایم
که گر به پای درآیم به در برند به دوشم
بیا به صلح من امروز در کنار من امشب
که دیده خواب نکرده است از انتظار تو دوشممرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشمبه زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحت
که تندرست ملامت کند چو من بخروشممرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می ننیوشمبه راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

[pantea]

تا دست‌ها کمر نکنی بر میان دوست


بوسی به کام دل ندهی بر دهان دوست
هیهات کام من که برآرد در این طلب

این بس که نام من برود بر زبان دوست
با خویشتن همی‌برم این شوق تا به خاک

وز خاک سر برآرم و پرسم نشان دوست


فریاد مردمان همه از دست دشمنست

فریاد سعدی از دل نامهربان دوست

[pantea]

برو هر چه مى بایدت پیش گیر

سر ما ندارى سر خویش گیر
.
.
آن روز که خط شاهدت بود

صاحب نظر از نظر براندی
.
.
تازه بهارا ورقت زرد شد

دیگ منه کآتش ما سرد شد


پیش کسی رو که طلبکار تست

ناز بر آن کن که خریدار تست