چرا زود عصبانی می شویم؟
آیا حس کرده اید که دیگران سریع تر از قبل اعصاب تان را خرد می کنند؟ خب، شما تنها نیستید. به نظر می رسد اینکه همه زودتر از کوره در می روند به نشانه ای از عصر ما تبدل شده باشد. اما چطور به چنین گونه خشمگینی تبدیل شدیم؟
چرا این روزها زود از کوره در می رویم؟
آیا حس کرده اید که دیگران سریع تر از قبل اعصاب تان را خرد می کنند؟ خب، شما تنها نیستید. به نظر می رسد اینکه همه زودتر از کوره در می روند به نشانه ای از عصر ما تبدل شده باشد. اما چطور به چنین گونه خشمگینی تبدیل شدیم؟
آدم هایی هستند که جیغ و داد راه می اندازند و لگدپراکنی می کنند. فقط برای آن که به چیزی که می خواهند برسند. هیچ ادب و نزاکتی نمی شناسند. به دارایی های دیگران صدمه می زنند و به هیچ کس جز خودشان فکر نمی کنند. همه ما هم ملاقات شان کرده ایم: «اطفال دوساله» بیشتر روان شناس های کودک عقیده دارند که انسان ها در این سن، پرخاشگرتر از هر سن دیگری هستند. بنابراین به درستی، اصطلاح «دوی وحشتناک» را اختراع کرده اند.
کافی است بچه به تولد سه سالگی اش برسد تا همه چیز بهتر شود، مغز بیشتر رشد کرده و بچه دستورالعمل ها را بهتر درک می کند. ما هیچ وقت به بی قید و بندی و پرخاشگری سال های اول زندگی مان نمی شویم. ولی بعضی آدم ها تمام سعی شان را برای این کار می کنند و به نظر می رسد که تعداد این افراد رو به افزایش است. پرخاشگری دارد به سرعت از «استثنا» تبدیل به «هنجار» می شود. چرا؟
شکایت از وحشی گری
خشونت کم شده
اما واقعا همه چیز بدتر شده؟ گزارشی در سال 2013 (1391) نشان می دهد که طی پنج سال گذشته، پرخاشگری بین نیروی کار کاهش یافته است. اما چه خشونت بیشتر از قبل در حال رخ دادن باشد چه کمتر از آن، اغلب ما این حس را داریم که این روزها، بیشتر ممکن است در معرضش قرار بگیریم.
فن ستوکم گرچه می گوید در محیط اطرافش به طور مستقیم فقط با آدم های خوب مواجه شده، اما روی این موضوع تاکید دارد که تغییراتی که در جامعه می بیند، نگرانش می کند: «امروزه همه چیز درباره فریادزدن، دیده شدن و انتقاد از عقاید دیگران است. اگر این وضع ادامه یابد، حالا حالاها درگیر این نوع رفتار هستیم.»
ما نمی خواهیم بجنگیم
آیا ما آدم ها، واقعا چنین گونه خشنی هستیم؟ «رندان کالینز» جامعه شناس و استاد دانشگاه پنسیلوانیا این طور فکر نمی کند. او در سال 2008 (1387) کتاب «خشونت» را نوشته و در آن ادعا کرده که خشونت برای انسان ها خیلی غیرطبیعی است؛ «ما بیشتر به همبستگی و همکاری تمایل داریم و ترجیح می دهیم که از جنگ دور شویم. مثلا وقتی دیگران دعوا می کنند، تقریبا هیچ وقت مداخله ای نمی کنیم.»
رندال عقیده دارد ما دیگر نمی توانیم تنش خشونت آمیز را تحمل کنیم؛ درواقع و به زبان ساده، زیادی حساس شده ایم. درست است که مثلا، خشونت مصنوعی در فیلم ها هنوز تحمل می شود اما از طرف دیگر، کافی است به واکنش ها نسبت به ویدئوهای گردن زنی داعش دقت کنید. واضح است که اکثریت ما، هنوز از خشونت سنگدلانه بیزاریم. البته قطعا افرادی هستند که طور دیگری فکر می کنند، اما آنها یک اقلیت کوچکند. آیا ما سریع تر جوش می آوریم؟ شاید. اما بیشترمان آن را تبدیل به خشونت نمی کنیم.
خالی کردن عصبانیت
نوشتن کامنت های تند و تیز در قسمت نظرخواهی سایت های اینترنتی حسن خوبی دارد؛ آرام می شوی، چون بخشی از عصبانیتت را خالی کرده ای در اینترنت. اما درواقع ذهن ما این طور کار نمی کند و واکنش نشان دادن در اینترنت، تاثیر بدی رویش می گذارد؛ چرا که فقط عصبانی ترمان می کند.
در سال 2013 (1392)، پژوهشگران دانشگاه «ویسکانسین» آمریکا ثابت کرند افرادی که همیشه در حال «شاکی بازی درآوردن» در اینترنت اند، در زندگی واقعی شان هم برای کنترل خشم خود نسبت به بقیه مردم مشکل دارند. در عین حال، اگر برای پنج دقیقه بد و بیراه هایی را که دیگران نوشته اند بخوانند، عصبانیت شان به شکل قابل توجهی زیاد می شود. آنها حتی بعد از ابراز عصبانیت پنج دقیقه ای در اینترنت، کمتر احساس خوشحالی داشتند و عصبانیت شان افزایش می یافت. بنابراین خالی کردن عصبانیت، اصلا به حال این «شاکی»ها مفید نیست.
پژوهشگران نتیجه گرفتند که مشت زدن به کیسه بوکس هم- وقتی دارید به کسی که از او متنفرید فکر می کنید- هیچ فایده ای ندارد. چند دقیقه استراحت، خیلی موثرتر است و احساس بهتری به شما می دهد.
شلوغ، شلوغ، شلوغ تر
این ذهنیت، منطقی به نظر می رسد که هرچه سرمان شلوغ تر شود، زودتر جوش می آوریم؛ وقتی سرت شلوغ است، عجله داری و اگر چیزها آن طور که می خواهی پیش نروند، سریع تر عصبی می شوی، اما آیا واقعا سر ما شلوغ تر از قبل شده؟
دی ماه 1393، «شاخص تعادل زندگی- کار» تصویری از وضعیت کاری را در آفریقای جنوبی ترسیم کرد که نشانگر رفت و آمدهای طولانی، ساعت های کاری انعطاف ناپذیر و قوانین کاری نیازمند اضافه کاری های متعدد بود. بر همین اساس، مشخص شد که حدود 20 درصد از کارمندان، به طور متوسط هفته ای پنج و نیم ساعت بیش از چیزی که در قراردادشان ذکر شده، کار می کنند. بنابراین در سال 286 ساعت از اوقات فراغت شان را از دست می دهند.
متوسط زمان رفت و آمد روزانه در آفریقای جنوبی، 63 دقیقه است که 31 درصد پاسخ دهنده ها عقیده داشته اند این زمان، روی سلامت شان اثر منفی گذاشته. به طور میانگین، کارمندها با احتساب زمان رفت و آمد به محل کار (متوسط 25.5 ساعت در هفته) و اضافه کاری های بدون حقوق (متوسط 5.5 ساعت در هفته) سال 559 ساعت را از دست می دهند.
عصبانیت در سر تو
کبود شده ای، ضربان قلبت بالا رفته و صورتت قرمز شده، ناگهان بدون اینکه فکر کنی، بدترین چیزها را فریاد می زنی. یکی از دلایل این انفجار، این است که در طول حمله خشم، فعالیت قشر «پیش حدقه ای» (یا «اوربیتوفرونتال»؛ ناحیه بالای حفره چشم ها که محرک های هیجانی را پردازش می کند) کم می شود و «آمیگدال» (بادامه مغز) پردازش اطلاعات را به دست می گیرد.
کاربر برتر مـاه
