بدترین و بهترین پدرها در میان حیوانات! + تصاویر
پنگوئن امپراتور، میمون جغدی و اسب دریایی از بهترین پدران حیات وحش محسوب می‌شوند و در مقابل، خرس قطبی به همراه گروهی از بابون‌ها بدترین پدران حیات وحش به شمار می‌روند.
میمون جغدی
میمون‌های جغدی نر بدون‌شک از بهترین پدران در حیات وحش هستند. آنها ماه‌ها مراقبت از فرزند خود را در غیاب مادر او به عهده می‌گیرند. تحقیقات نشان می‌دهد این پدران با نگهداری از فرزند خود نه‌تنها به بهبود جسمی مادر پس از زایمان کمک می‌کنند؛ بلکه به دلیل همراهی با مادر در دوران رشد کودک باعث می‌شوند توان خود برای نگهداری از عضو جدید خانواده حفظ کند.
پنگوئن امپراتور
پنگوئن‌های امپراتور نر هم پدرهای بی‌نظیری هستند. آنها بخش قابل‌توجهی از مراقبت از فرزند خود را پیش از تولد او به عهده می‌گیرند و زمانی که مادران پس از تخم‌گذاری به شکار و بازسازی توان از دست رفته می‌روند، از تخم مراقبت می‌کنند. آنها تخم شکننده را میان لایه‌ای از پوست که بین پاها قرار دارد حفظ کرده و آن را از سرمای کشنده قطب جنوب و وزش بادها در امان نگه می‌دارند.
اسب دریایی
نمی‌شود در میان بهترین پدران حیات وحش اسب‌های دریایی را معرفی نکرد. آنها حتی وظیفه بارداری را نیز به عهده می‌گیرند و چیزی نزدیک به 2هزار تخم را که توسط ماده‌ها درون فضای کیسه‌مانند بدن آنها ریخته شده برای حدود 25 روز حمل خواهند کرد.
خرس قطبی
خرس‌های قطبی یکی از گونه‌های در معرض انقراض روی زمین هستند؛ اما تهدید به انقراض و زندگی در محیط سخت قطب هم نتوانسته از این خرس‌های قطبی که یکی از خطرناک‌ترین پدران روی زمین هستند، برای حفظ نسل هم که شده پدرهای بهتری بسازد. آنها گاهی توله‌های خود را می‌خورند و هیچ احساس همدردی با توله‌ها که مانند آنها گرسنه هستند، ندارند. خرس‌های قطبی ماده نزدیک به 30 ماه از توله‌های خود مراقبت می‌کنند و به آنها زندگی در محیط سخت و سرد قطب را همراه با شکار آموزش می‌دهند؛ اما خرس‌های قطبی نر هیچ تلاشی برای همراهی با مادر یا نگهداری از توله‌ها نخواهند کرد. آنها حتی در حفر گودالی برای گذراندن فصل سخت نیز مشارکت نمی‌کنند.
بابون گلادا
بابون گلادای نر هم می‌تواند در کنار خرس قطبی عنوان یکی از بدترین پدرهای روی زمین را به خود اختصاص دهد. میمون‌های نر این گونه هنگام نزاع گاهی از بچه‌ها میمون‌ها و میمون‌های کوچک‌تر به عنوان سپر استفاده می‌کنند و به اعضای کوچک‌تر گروه که می‌توانند از اعضای خانواده آنها نباشند نیز آسیب می‌رسانند.
گزارش تخلف
مهربان‌ترین مادران طبیعت + تصویر
دوشنبه 21 اردیبهشت 1394 - 15:47
حمایت‌ها و حس مادری همان‌طور که برای انسان‌ها مهم است، در میان حیوانات هم مهم است. در واقع، غریزه مادران برای محافظت و پرورش فرزندان در بیشتر گونه‌های حیوانات دیده شده است و خیلی بیشتر از آن چیزی است که دانشمندان تاکنون درک کرده‌اند.
به گزارش خبرگزاری آنا، کارولین چابو، استادیار دانشگاه محیط زیست و زیست شناسی تکاملی در کانزاس در این مورد می‌گوید: «مراقبت مادرانه رفتاری فوق‌العاده است، چه در میان سوسک‌ها، چه در کوسه‌ها یا یک میمون‌ها.
وی می‌افزاید: «سرمایه‌گذاری مادران با وقتی که صرف بچه‌های‌شان می‌کنند، بی‌خوابی‌ها، نظافت خود، پیدا کردن غذا و تغذیه بچه‌ها، قرار دادن جانش در معرض خطر که اغلب برای تغذیه بچه‌هاست نه خودش، همه مواردی هستند که حس مادرانه را تعریف می‌کند؛ حسی کاملا یک‌طرفه و بدون چشم‌داشت!»
روز جهانی مادر هانه‌ای شده که محققان و زیست‌شناسان دانشگاه کانزاس به فکر معرفی بهترین مادران طبیعت بیفتند:
ماماناسور
اگر دوره کرتاسه بود، حتما دایناسور مایاسور کاندید مادر سال می‌شد. به گفته دیوید برنهام، دیرینه‌شناس مهره‌داران، کشف مایاسور نخستین گواه برای دانشمندان بود که متوجه شوند دایناسورها نیز بلد بودند بچه‌های خود را تغذیه کنند و مراقب آنها باشند.
برنهام می‌گوید: «مایاسورها حدود 75 میلیون سال پیش روی زمین زندگی می‌کردند و نامی که برای آن انتخاب شد، واقعا برازنده این دایناسور بود. معنی مایاسور یعنی مارمولک مادر خوب».
وی می‌افزاید: «محلی به نام اگ‌ماونتین (Egg Mountain)، منطقه‌ای در دامنه کوه بود که مایاسورها آشیانه‌های خود را در آنجا درست می‌کردند و در آن تخم می‌گذاشتند و از بچه‌های خود در هر سنی نگهداری می‌کردند».
دانشمندان با بررسی استخوان‌های مربوط به بچه مایاسورها متوجه شدند که پاهای این جانوران آنقدر ضعیف بوده که توانایی سفر به جای دورتر برای در امان ماندن در مقابل دشمنان را نداشتند. به همین دلیل بوده که مایاسورهای مادر مجبور بودند که مسیری را تا این مکان طی کنند تا بچه‌های خود را تغذیه کنند.
حفاظت زیر صدف
فسیل‌های 450 میلیون سال پیش از سخت‌پوستانی با نام لوپریسکا اینکوبا، قدیمی‌ترین نشانه شناخته شده از مراقبت مادرانه از زمان تخمک‌گذاری تا دوره نوجوانی بچه‌ها به شمار می‌رود. در سال گذشته، یک تیم تحقیقاتی با کشف و بررسی صحنه فسیل‌شده از یک گونه از صدفیان که در حال حمل تخم‌ها و بچه‌های خود بوده، نسبت «مهد کودک در دریا» را به این فسیل دادند.
اونا فارل، مدیر مجموعه دیرینه‌شناسی بی‌مهرگان می‌گوید: «برخی از صدف‌ها تخم‌های خود را به امان خدا در اقیانوس رها می‌کردند ولی این گونه خاص، سعی می‌کرده که همه تخم‌ها و نوزادانش را زیر صدفش حفظ کند».
به نظر می‌رسد که لوپریسا اینکوبا مادر بسیار خوبی بوده و خوب از بچه‌هایش نگهداری کرده چون هم‌اکنون شاهد وجود هزاران گونه صدف همانند میگو، لابستر و خرچنگ در اقیانوس‌ها، دریاچه‌ها و رودخانه‌ها هستیم.
مادر هلیکوپتری
سوسک‌های برگخوار معمولا حشراتی انفرادی هستند اما تحقیقات اخیر دانشمندان نشان می‌دهد که گروه عظیمی از 40 هزار گونه مجزا از سوسک‌های برگ وجود دارد که مراقبت مادرگونه‌ای برای بچه‌های خود دارند.
کارولین چابو در مورد این حشرات می‌گوید: «سوسک برگخوار مادر همیشه مراقب تخم‌هایش است و همواره آنها را نظافت می‌کند و همانند چشمش از آنها مراقبت می‌کند».
وی می‌افزاید: «سوسک مادر در حالی که لاروهایش در حال خوردن غذا هستند، مراقب اطراف است تا شکارچیانی چون زنبورها و مورچه‌ها را از محل دور کند. حتی در مواقعی به شکارچیان حمله می‌کند و سعی می‌کند که مهاجمان را از بچه‌هایش دور نگه دارد. برای این کار، روی پاها می‌ایستد و شاخک‌هایش را همانند پره‌های هیلکوپتر می‌چرخاند تا مهاجمان را بترساند و فراری دهد».
به گفته چابو، سوسک برگخور مادر اگر نتواند از بچه‌هایش حفاظت کند، تمامی آنها خواهند مرد. این جانور تمام تلاش خود را می‌کند و آنقدر در کنار بچه‌هایش می‌ماند تا مطمئن شود که آنها بزرگ شده‌اند و به مرحله‌ای رسیده‌اند که دیگر می‌توانند از خودشان محافظت کنند.
کریر سرخود
معمولا «جانور کیسه‌دار» کانگورو را تداعی می‌کند اما باید بدانید که قورباغه‌ای با نام گاستروتکا مونتیکولا در شمال پرو وجود دارد که تخم‌های خود را درون کیسه‌ای که در پشتش وجود دارد، نگهداری می‌کند. (گاستروتکا) توده تخمی را در پشت، زیر یک لبه پوستی جای می‌دهد.
ویلیام دوئلمن، خزنده‌شناس می‌گوید: «در برخی گونه‌های این قورباغه حتی دیده شده که قورباغه مادر تا 100 تخم را با خود حمل می‌کند و همانند کریر، هر جا که می‌رود بچه‌هایش را با خود حمل می‌کند و بار سنگینی را متحمل می‌شود ».
مادر دهان‌گشاد
برخی گونه‌های ماهی وجود دارند که از تخم‌های خود در دهان‌شان حفاظت می‌کنند اما گونه‌ای با نام ژئوفاگوس آلتیفرونز در رودخانه آمازون در برزیل زندگی می‌کند که مادر حتی زمانی که بچه‌هایش از تخم هم درمی‌آیند، باز هم در دهانش آنها را نگهداری می‌کند.زمانی که تخم‌ها هنوز در دهان مادر جا دارند
زمانی که بچه‌ها از تخم درآمده‌اند
به گفته ویلیام لئو اسمیت، زیست‌شناس، این نوع ماهی حتی می‌تواند تا یک ماه بعد از اینکه بچه‌هایش از تخم بیرون آمدند، آنها را در دهانش نگه دارد.
اسمیت می‌گوید: «از آنجاکه مادر تخم‌ها را در دهانش نگه می‌دارد، حتی یک تخم هم از بین نمی‌رود و همه آنها زنده می‌مانند. این در حالی است که مادر تا هفته‌ها غذا نمی‌خورد تا مبادا بچه‌هایش را نیز اشتباهی غورت دهد. در واقع، او تمام انرژی و زمان خود را برای محافظت از بچه‌هایش می‌گذارد».
البته زمانی که بچه‌ها سر از تخم درمی‌آورند، دیگر کاملا در دهان مادر جا نمی‌گیرند ولی با این حال، با فاصله بسیار اندکی از مادر حرکت می‌کنند و مادر با سیگنال‌هایی که با دهانش ارسال می‌کند با بچه‌ها ارتباط برقرار می‌کند تا در مواقع ضروری دوباره آنها را در دهانش جا دهد.
کاربر برتر مـاه
