برای پر پر شدن اقاقی . . . برای بوسه های اتفاقی
تو این روزا که مثه شب سیاهه . . . منتظر نور کدوم چراغی . . . ؟
بــرای لــحــظـه های بـــی قــراریــے
ساعتای کشنده ی خماری
نعشه می کردی دلمو یه روزی
الان خزونی کدوم بهاری . . . ؟
رو صندلی انتظار می شینم . . .گلای باغ حسرت رو می چینم
یا مثه سابق می شی بر میگردی . . . یا نمی خوام دیگه تو رو ببینم . . . !
واسه جلب توجه نیست کارم
اگر از عالم و آدم بریدم
سیگارم شاهد حرفامه اینجاس...
فقط اون دیده که من چی کشیدم
کسی که روی بچه م اسم می ذاشت
کسی که بی کسی هامو بغل کرد
قرار بود تا ابد پیشم بمونه
به قولش نه! دماغش رو عمل کرد
نمی دونم که از دنیا چی می خوام
یه وقتایی یه دنیا هیچی می خوام
تو تنها موندن استعداد دارم
تو قلبم عنکبوتا تار بستن
هنوز دستام همدستی ندارن
تن کاغذ رو به رگبار بستن!
فقط ایرانسل و همراه اول
یه وقتایی سراغ از من می گیرن
همیشه بی جواب می مونن اما
عجیبه باز هم از رو نمیرن!!
نمی دونم که از دنیا چی می خوام
یه وقتایی یه دنیا هیچی می خوام
سفر نبود و کسی دست در کتابم برد
به سقف زل زدم از درد... تا که خوابم برد
صدای هق هق من پشت کوه قایم شد
برای بیداری، قرص خواب لازم شد
چشمم دیـدچشمم ایستاد...
ســـرمای ِ ناگهانی ِ تـنم ،
شور زدن ِ دل ِ بیچاره ام ،
یقین دارم اینها عادی نیست...
لعنتی !
چرا کوچه اینقدر آشناست ؟!
چرا ریشه های درختانش ،
دور تا دور ِ پاهایم پیچ خورده اند؟
گنجشگهایش هم که خواندن نمی دانند انگار!
حرف ِ حسابشان چیست؟
طعم ِ بغضی قدیمی را در گلویم احساس میکنم
مرور می کنم ذهن ِ خسته ام را
قفل میشوم در یک عصر
بی چاره کوچه ...
او هم عاشقت شده بود.
باز هم نگاهی به ساعت ِ لعنتی ام ؛
باز هم سیزده و هیچ دقیقه...
گلویم میان ِ این عقربه ها گیر کرده است
هنوز ثانیه ای تا آمدنت مانده اما،
انگار کسی جای عقربه ها را عوض می کند !
زود تر بیا.
تو که بد قول نیستی! من هم که تا آخر می ایستم ،
پس این اضطراب ِ منحوس از کجا آمده؟!
ایستادگی میکنم...
تابلو به اندازه کافی بزرگ است
" ایستگاه ِ قطار ِ سن ژرمن "
من درسـت آمده ام. فـقـط مانده تو.
زود تر بیا...
می بینی؟ دستکش ِ اضافه هم آورده ام. کمی هم لباس ِ گرم
تو نمی دانی. سرمای اینجا به غریبه ها رحم نمی کند...
آن صندلی را هم برایت خالی نگه داشته ام !
با هم بنشینیم و دو دل ِ سیر حرف بزنیم...
زود تر بیا...
یا حداقل ایستگاه ِ قرارمان را عوض کن.
اینجا
هر شب من را بیرون می اندازند...
بی تو تمام آرزوهای من خلاصه شد
در عمق این قلم
میان ورق های دفترم
با این گهی که زدم به سفیدی ِکاغذم
نجوای این که
از همه دنیا چه کمترم..
بی تو منم واین چند پک ِ مانده از زندگی
تا زیر پا لهَش کنم
بی تو منم واین کتاب غم وراه تا خدا
تا از حکایت تلخم
آگَهَش کنم.
بی تو تمام پنجره ها داد می زنند
بی تو همیشه ماهی های زیر آب
بدجور به پرده ی چشم های خسته ام
فریاد می زنند
که ای لخته ی مانده ی با بوی مردگی
بد جور گیر کرده ای
میان رگ های زندگی؟
این جا تمام تیغ ها فقیر ِبریدنند
این جا طناب و چارپایه اصلا رگ نمی زنند
وقتی برای خواندن گنجشک های کوچه ها
یک تکه ی خلاصه از این آسمان تیره نیست
پس آمپولهای تهی در رگت چرا؟
پس حرف باز کردن بال سُرنگ چیست...؟
وقتی که قرص ها را به ابتذال پوچی کشانده اند
وقتی که حتی زهرهای تلخ را
با هر فریب به زانو نشانده اند.....
حالا که حتی اختیارش تباه شده
چون گربه های خانگی
او هم سر به راه شده
داسش به دست ِآدمی قلاده می شود
عزرائیل هم رفیق نیمه راه شده
حالا که بی تو اسیرم به این زندان بندگی
حالا که آدمم اما
با حکم بردگی......
حالا که طعنه می زند به دماغم شبانه روز
این بوی گند زمین
بوی هرزگی
شرمنده ام از تو اما هنوز هم
محکوم به این مرگ شده ام تا بعد ِ زندگی
محکوم به این مرگ شده ام تا بعد ِ زندگی.....!
تاتونیستی بی قراری سایه قلبم شده
یا توهستی اشنایی ناله دردم شده
ای فدای چشم زیبایت چرارفتی عزیز
جملگی دردخماری شام شبهایم شده
درگیر ِ واژه های لعنتی...
خسته از نوشتنم.
دلم می خواهد اینبار،
به مدت یک بیت،
جایمان را عوض کنیم و
من موضوع ِ شعر باشم
سالهاست پشت چراغقرمزدلم مانده ام
نه میروم نه می آیم فقط وقتی میگذریسبزمیشوم
و وقتی دلتنگ میشومزرد
تا شاید در عبور بااحتیاطتبیشتر ببینمت
این خیابان دو طرفه است
بودنتوکنارمنجرم نیست
میخواهم این چراغ لعنتی را بردارم
و میدانی بسازم
تا همیشه
و همیشه دورت بگردم
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
