می آیی و چون چاقویی

[!!yalda!!]

می آیی و چون چاقوییروزم را به دو نیم می کنی.می رویپاره های تنم

در اتاقم می ماند...

بی تابانه در انتظار تواَم
غریقی خاموش
در کولاک زمستان.فانوس های دور سوسو می زنند
بی آن که مرا ببینند
آوازهای دور به گوش می رسند
بی آن که مرا بشنوند.من نه غزالی زخم خورده ام
نه ماهی تنگی گم کرده راه
نهنگی توفان زادم
که ساحل بر من تنگ است.-
آن جا که تو خفته یی
شنزاری داغ
که قلب من است.

[!!yalda!!]

روزی نوآغازی نوجغرافیای بوسه ی من، کجایی؟تا در سپیده های تو پهلو گیرمعطر گل شب بو کجایی؟دلم می خواهدچنان بنوشمت که در استخوانم حل شویآسمان آب شده در تنگ بلورین منموجی کف بر لبمکه به اشتیاق تو تا ساحل می دومو لب پر زنان به بستر خود می رومبی آنکه تو را ببینمروزی توآغازی نوجغرافیای خانه ی من، کجایی؟

[!!yalda!!]

دلگرمی های توبال های منندچیزی بگوگاهی چنانم بی تو

که عبور سایه ای از کنارم

نگرانم می کند.

[!!yalda!!]

[!!yalda!!]

این شعرها که بوی سکوت می دهنداز غیبت لب های توستکلماتمثل زنجره های خشکیده ی تابستانیاز معنا خالی شدندو در انتظار مورچه هایندتوشه بار زمستانی شان را
در حفره ی تاریک خالی کنند-اندوهی که سرازیر می شوددر سینه ی خاموش من.