دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت


تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت



جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش


گر در آیینه ببینی برود دل ز برت



جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت



کآب شیرین چو بخندی برود از شکرت



راه آه سحر از شوق نمی‌یارم داد



تا نباید که بشوراند خواب سحرت