گریه کردیم... دو تا شعله ی خاموش شده
گریه کردیم...دو آهنگِ فراموش شده


پر کشیدیم، بدونِ پرِ زخمی با هم
عشقبازیِ دوتا کفترِ زخمی با هم


مرگ، پشتِ سرمان بود...نمی دانستیم
بوسه ی آخرمان بود، نمی دانستیم


زندگی حسرتِ یک شادیِ معمولی بود
زندگی چرخش تنهایی و بی پولی بود


زخم، سهمِ تن مان بود...نمی ترسیدیم
زندگی دشمن مان بود، نمی ترسیدیم
.
شعرِ من مزه ی خاکستر و الکل می داد
شعر من را وسطِ زندگی ات هول می داد


شعرِ من بینِ تنِ زخمیِ مان پُل می شد
بیت اول گرهِ روسری ات شُل می شد


بیت تا بیت فقط فاصله کم می کردی
شعر می خواندم و محکم بغلم می کردی...
.
پیِ تاراندنِ غم های جدیدم بودی
نگران من و موهای سپیدم بودی


نگران بودی یک مصرعِ غمگین بشوم
زندگی لج کند و پیرتر از این بشوم


نگران بودی، اندوه تو خاکم بکند
نگران بودی سیگار هلاکم بکند


نگران بودی، این فرصت کم را بکُشم
نگران بودی یک روز خودم را بکشم


آه ...بدرود گلِ یخ زده ی بی کسِ من
آه بدرود زنِ کوچکِ دلواپس ِ من...
.
بغلم کن غمِ در زخم ، شناور شده ام
بغلم کن گلِ بی طاقتِ پرپر شده ام


بغلم کن که جهان، کوچک و غمگین نشود
بغلم کن که خدا دورتر از این نشود


مرگ را آخرِ هر قافیه تمرین نکنم
مردمِ شهرِ تو را بعدِ تو نفرین نکنم
.
کاش این نعش به تقدیرِ خودش تن بدهد
کاش این شعر به من جرأتِ مردن بدهد.


حامد_ابراهیم‌پور