​



سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم

عمریست پریشان ز پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش

چو آینه خود کرده ی حیرانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خند لبش جان نسپردم

شرمنده ی جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم