زیرِ بارِ منّت‌های بزرگ بودن کینه‌توز میکند نه سپاس‌گزار. و چون نیکی‌ای کوچک از یاد نرود به کرمی جَوَنده بدل می‌شود.
«چیزی را آسان نپذیرید! با پذیرفتنِ‌تان بر بخشنده منّت گذارید!» چنین است اندرزِ من به آنانی که چیزی برایِ بخشیدن ندارند.
اما من که بخشنده‌ام به خوش‌دلی می‌بخشم، چون دوستی به دوستان. لیک، غریبان و مسکینان را بِهِل تا خود از درختِ من میوه بچینند.اینگونه کم‌تر شرمسار می‌شوند.
امّا گدایان را یکسره باید از میان برداشت! به راستی، ایشان را چیزی دادن مایه‌یِ برآشفتگی‌ست و چیزی ندادن نیز.
کاربر برتر مـاه
