درود به خانم تینا پاکروان که اینقدر ایران را دوست دارد. این دوست داشتن از جان و تن او به آثارش مخصوصا تاسیان نیز رسیده است. دوست داشتنِ ایران سال‌هاست که زیر خاک‌ دفن شده بود. در بطن جامعه و در فیلم‌های شنیعِ ضد میهنی، ایران خرابه بود. فرهنگ و هویتِ تاریخی نداشت. اما در لنز خانم پاکروان، ایران سربلند است. زیباست و زیبایی برای اوست. همین زیبایی و شکوه در دوربین خانم پاکروان آتش انداخته به لانه وطن نادوستان. می‌گویند ایران هرگز چنین زیبا نبوده و نیست. چشم‌شان کور می‌شود ایران را آباد ببیند. اصلا نان در این است که ایران را در فیلم‌هایشان نابود بسازند تا جشنواره‌های درب و داغون فرنگی با حس تحقیر به آن‌ها جایزه دهند. تینا پاکروان اما خواسته یا ناخواسته چیزی را شروع کرده که در بلند مدت نانِ این فیلمسازها را آجر خواهد کرد. ایران در تمامی دوره‌های تاریخی خودش در کنار همه رنج‌ها و تاریکی‌ها؛ سربلند بوده، هست و خواهد بود.