به یاد او که بی نقاب و دروغ، شعر زندگیاش را خواند و از کوچه رندان با کاروان حلٌه گذشت و پله پله تا ملاقات خدا بالا رفت.
بحری بود در کوزه که کعبه جانش در این دنیای فانی جایی نداشت.
استاد عبدالحسین زرینکوب، پژوهشگر برجسته ادبیات و تاریخ و استاد بنام ادبیات پارسی.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در لرستان، استاد عبدالحسین زرینکوب در سال 1301 شمسی در بروجرد چشم به دنیا گشود. پس از طی کردن تحصیلات ابتدایی و دبیرستان به خدمت معارف و فرهنگ درآمد و پس از فارغالتحصیلی به بروجرد بازگشت و در دبیرستانهای خرمآباد و بروجرد به تدریس پرداخت.
در همین دوران نخستین کتابش را با نام "فلسفه شعر" یا "تاریخ قطور شعر و شاعری در ایران" منتشر کرد و در سال 1324 پس از آن که در امتحان ورودی دانشکده علوم معقول و منقول و در دانشکده ادبیات حائز رتبه اول شده بود، وارد رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران شد.
در سال 1327 با رتبه اول دوره لیسانس ادبیات فارسی را به پایان رساند و سال بعد وارد دوره دکتری رشته ادبیات دانشگاه تهران شد. او در این دوران از محضر استادانی نظیر محمدتقی بهار، عباس اقبال آشتیانی، احمد بهمنیار و بدیعالزّمان فروزانفر استفاده برد و در خارج از دانشگاه، مدتی چند در خدمت آیتاللَّه ابوالحسن شعرانی با مباحث حکمت و فلسفه آشنایی کامل یافت.
استاد با تبحر در زبان فارسی و تسلط بر زبان و ادبیات عرب و آشنایی با چند زبان اروپایی و مشخصاً انگلیسی و فرانسوی، آثار پرارزشی از خود به یادگار گذاشت که تألیف فلسفه شعر، نقد ادبی در دو جلد، شعر بیدروغ، از کوچه رندان و نیز ترجمه ادبیات فرانسه در قرون وسطی، متافیزیک و فن شعر و... از آن جملهاند.
دکتر زرینکوب در سال 1330 در کنار عدهای از فاضلان عصر همچون محمد معین، پرویز ناتل خانلری، غلامحسین صدیقی و عباس زریاب خویی برای مشارکت در طرح ترجمه مقالات دایرةالمعارف اسلام (طبع هلند) دعوت شد.
او از سال 1341 به بعد در دانشگاه تهران، دانشگاههای آکسفورد، سوربن هند و پاکستان و در سالهای 1347 تا سال 1349 در آمریکا به عنوان استاد میهمان در دانشگاههای کالیفرنیا و پرینستون به تدریس پرداخت.
مجموعه تألیفات و پژوهشهای استاد زرینکوب که بیش از 50 اثر هستند نشان میدهد که او زندگانی علمی خود را در میان تاریخ و ادبیات و فلسفه تقسیم کرده و در واقع پیوندی بین این رشتهها برقرار ساخته است.
استاد زرینکوب که عضو شورای مشاوران عالی کتابخانه ملی و عضو شورای عالی علمی مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی بود، ماههای آخر عمر خویش را در تدوین آثار درباره زندگی و اندیشههای عطار و سعدی سپری کرد. او سرانجام در 24 شهریور 1378 در 77 سالگی بدرود حیات گفت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.
یادش گرامی و راهش پررهرو باد...