غربالگری شنوایی آزمونی ، سریع و مقرون به صرفه است که افراد را به ۲گروه تقسیم می‌کند: گروهی که قبول می‌شوند
(سالم) و گروهی که رد می‌شوند (نیازمند ارزیابی جامع). غربالگری شنوایی نوزادان، امری مقرون به صرفه است. حتی کودکانی که در غربالگری اولیه قبول می‌شوند، ولی دارای شاخصهای خطر کم شنوایی هستند، باید تا ۳سالگی هر ۶ماه یک بار مورد ارزیابی قرار گیرند. همه کم شنوایی‌های زودرس، در زمان تولد قابل شناسایی نیستند.کم شنوایی ممکن است در هر زمان ایجاد شود. کم شنوایی‌هایی که پس از تولد ایجاد می‌شوند، در برنامه‌های غربالگری شنوایی نوزادان تشخیص داده نمی‌شوند. بنابراین متخصصان اطفال باید از شاخصهای خطر کم شنوایی آگاه باشند و زمانی که به کودکی مشکوک می‌شوند، وی را برای ارزیابی‌های شنوایی ارجاع دهند. شک والدین به تنهایی می‌تواند دلیل قانع کننده‌ای برای ارجاع کودک به منظور ارزیابی شنوایی باشد. همچنین باید والدین در مورد روند رشد شنوایی آگاه باشند و بدانند زمانی که به شنوایی کودک خود مشکوک می‌شوند، چه اقداماتی می‌توانند انجام دهند. می‌توان برای نوزادانی که کم شنوایی شان تشخیص داده می‌شود، پیش از یک ماهگی، سمعک مناسب تجویز کرد.با انجام اقدامات مداخله‌ای مناسب، رشد زبانی، درکی و اجتماعی این نوزادان ، به احتمال زیاد مشابه همسالان شنوای آنان خواهد شد. نتایج بررسی‌های جدید حاکی از این است که کودکانی که کم شنوا متولد می‌شوند و پیش از ۶ماهگی برای آنان سمعک مناسب تجویز شده و اقدامات توانبخشی صورت گرفته است، مهارت‌های زبانی بسیار بهتری نسبت به گروهی دارند که پس از ۶ماهگی تشخیص داده شده‌اند. تشخیص کم شنوایی و آغاز اقدامات توانبخشی در دوره نوزادی و شیرخوارگی، نیاز به اقدامات توانبخشی در دوران مدرسه را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. نکته قابل توجه اینجاست که کودکان ناشنوا تا ۸-۹ماهگی مانند کودکان شنوای هنجار از خود صدا درمی آورند و این امر اغلب سبب گمراه شدن والدین می‌شود و تصور می‌کنند فرزندشان شنوایی هنجار دارد.