به کاهش کلسترول خون کمک میکند، اسید فولیک دارد که هم برای زنان خوب است و هم برای پیشگیری از نازکی مو، ویتامین B دارد که غیر از مزایای دیگرش برای افسردگی خوب است، آمینواسیدهای آن سبب بهبود بافتهای پوستی میشود.
پاستیل
هم رنگهای متفاوت و قشنگی دارد اما شکلهای متعدد و زیبایی، هم مزههای گوناگون و خوشطعمی؛ بچهها عاشق آنند، بزرگترها هم دوستش دارند، سالهای سال است که مقامش را هم بهعنوان یک خوردنی تنقلاتی خوشمزه حفظ کرده است. بله، پاستیل را میگویم.
همان ماده خوراکی نرم و لطیف و کشدار که آب از دهان آدم سرازیر میکند! اما آیا خوردن آن مفید است یا مضر؟ چه خواصی دارد؟ اصلا سر و کلهاش از کجا پیدا شده؟ چرا برخی میگویند بد و برخی دیگر میگویند خوب است؟ بگذارید در ادامه این مطلب درباره اینها بیشتر توضیح دهیم.
پاستیل از کجا آمد؟
میگویند یک کارگر ساده اما بسیار باتجربه در شیرینیپزیای که تقریبا یک قرن پیش در کارخانه آبنباتسازی کار میکرد، برای اینکه بتواند درآمد بیشتری نصیب خود کند، هیچ چارهای ندید جز آنکه مواقع استراحتش در آشپزخانه خودش هم شیرینی خانگی بپزد و به مردم عرضه کند.
استقبال مردم بهدلیل اینکه به مشتریانش به جای قالب کردن جنسی فقط برای فروش بیشتر، کالایی خوب و بینقص تولید و عرضه میکرد آنقدر زیاد شد که به فکر افتاد از همان دانستههایش در کار قنادی استفاده کند و آبنباتی مخصوص بسازد.
هانس ریگل، نام این آبنباتهایش را هاریبو گذاشت و با تغییری در قالب آنها و تولیدشان به شکل خرس، مردم آن زمان که معمولا یک یا دو نوع قالب برای پخت و عرضه شیرینی دیده بودند، بیش از شیرینیهایش به این آبنباتهای او علاقهمند شدند.
او سپس به فکر افتاد خلاقیتی دیگر را به کار بگیرد و مزه و طعم و حتی حالت آنها را نیز تغییر دهد. بنابراین با استفاده از مقداری طعمدهنده میوهای و افزودن ژلاتین به مایه اولیه آبنباتهای خرسی خود، آنها را چنان ساخت که در عین نرمی، کمی هم سفت بودند، کش میآمدند، خوردنشان بخصوص برای بچهها لذتبخش بود و بزرگترها هم دلشان میخواست بارها و بارها مزه آن را امتحان کنند!
پاستیل از چه ساخته شده؟
پاستیلهای امروزی غیر از شکل و شمایل خرس، در قالبهای متعددی تولید میشوند؛ از شکل حیواناتی مثل قورباغه و مرغ و زرافه گرفته تا میوههایی مثل آلبالو و توتفرنگی و سیب و پرتقال و انار و اشیایی چون خودرو و بطری نوشابه و... گرچه این محصولات اکنون تنوع زیادی در مزه و رنگ و شکل دارند،
از یک نظر، تفاوت چندانی هم با آن پاستیلهای اولیه ندارند. در فرآیند تولید، مقداری ژلاتین برای ایجاد حالت شفافیت و چسبندگی، روغن خوراکی برای براق شدن، انواع اسانسهای میوهای براساس مزه و طعمی که مورد نظر است، رنگها و طعمدهندههای مجاز خوراکی، آب، شیرینکننده که میتواند شکر یا گلوکز باشد و چند افزودنی دیگر بهکار گرفته میشود.
آنچه اکنون محل منازعه برای فایدهدار بودن یا مضر بودن این مواد خوراکی است و بهعنوان متهم در جایگاه همیشگی قضاوتهای افراد مینشیند، ژلاتینی است که در تولید این خوردنیها به کار میرود.
ژلاتین چیست و چگونه ساخته میشود؟
ژلاتین مادهای است که از کلاژن یا پوست و استخوان حیوانات بهدست میآید؛ نه بو دارد، نه مزه. نه قندی در آن است و نه چربی. مقداری زیاد از آن را پروتئین تشکیل میدهد و مقدار کمی هم نمک و آب در آن یافت میشود.
در صنایع و کارخانجات تولید محصولات غذایی مرتبط با ژلاتین، کلاژن حیوانات را هیدرولیز میکنند و از آن دو نوع ژلاتین بهدست میآورند که بر حسب غلظت متفاوت است.
همچنین یک نوع از آن به شیوه اسیدی بهدست میآید و نوع دیگر به شیوه قلیایی. در اغلب موارد هم این گاوها، خوکها و گاهی ماهیها هستند که از آنها برای تهیه ژلاتین استفاده میشود.
خواص پاستیل و ژلاتین آن
طرفداران پاستیل و ژله میگویند ژلاتین موجود در این مواد غذایی انواع و اقسام خواص را پیشروی دردهای انسان میگذارد. میگویند کلاژن خاصیت ضدالتهابی دارد؛ بنابراین دردهای مفصلی را کاهش میدهد و از ابتلا به پوکی استخوان هم پیشگیری میکند.
علاوه بر این، ژلاتین منبعی سرشار از پروتئین است که فرد میتواند با خوردن پاستیل یا ژلاتین بخشی از این ماده معدنی مورد نیاز برای کارکرد بهینه بدن را تامین کند. آنها به خاصیت دیگری هم اشاره میکنند که گلایسین موجود در این ماده خوراکی دارد: تقویت سیستم گوارش و بهینه کردن روند هضم و جذب غذا در بدن.
از دیگر فواید و خواص مورد نظر این دسته افراد درباره ژله و پاستیل که در هر دو ژلاتین بهکار رفته میتوان به مواردی که در پی میآید نیز اشاره کرد: به کاهش کلسترول خون کمک میکند، اسید فولیک دارد که هم برای زنان خوب است و هم برای پیشگیری از نازکی مو، ویتامین B دارد که غیر از مزایای دیگرش برای افسردگی خوب است، آمینواسیدهای آن سبب بهبود بافتهای پوستی میشود و...