بقول فاميل دور ديگه حرفى ندارم
اینک این منم..دختری که در غبار مه آلود ناشناخته ها جا مانده..با دلی که کودکانه بهانه میگیرد و ندانسته نمک روی زخم های خود میپاشد و تمرین میکند دوست نداشتن را!آری این منم.. موجودی به گناه بی گناهی متهم..و گم شده در دنیای ابهام..دخترکی که دیگر همانند مجسمه ای زنده ..راه میرود.. میخورد.. می پوشد .. و برای فرار از درد گهگاهی میخوابد!لعنت به بیداری بعد از خوابهایم.. لعنت! لعنت به اشکهایی که بی مهابا چشمم را میسوزانند.. لعنت به سنگی که عمری آدم میپنداشتمش!
کاربر برتر مـاه
پاسخ با نقل قول