در مسلخ عشق جز نکو را نکشندروبه صفتان زشت خو را نکشندگر عاشق صادقی، زکشتن مهراسمردار بود هر آنکه او را نکشندچه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدیچه بغضها که در گلو رسوب شد نیامدیخلیل آتشین سخن ؛ تبر به دوش بت شکنخدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدیبرای ما که خسته ایم نه؛ ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدیتمام طول هفته را به انتظار جمعه ام
روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم ، خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی .
مادری دارم ، بهتر از برگ درخت .
دوستانی ، بهتر از آب روان .و خدایی که در این نزدیکی است:
لای این شب بوها ، پای آن کاج بلند.
روی آگاهی آب ، روی قانون گیاه.
من مسلمانم
قبله ام یک گل سرخ .
جانمازم چشمه ، مهرم نور .
دشت سجاده من .
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم
در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف .
سنگ از پشت نمازم پیداست :
همه ذرات نمازم متبلور شده است .
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته سرو
من نمازم را ، پی (( تکبیرة الاحرام )) علف می خوانم
پی (( قد قامت )) موج .
کعبه ام بر لب آب
کعبه ام زیر اقاقی هاست .
کعبه ام مثل نسیم ، می رود باغ به باغ ، می رود شهربه شهر
((حجر الاسود )) من روشنی باغچه است .
ویرایش توسط oranos : 09-22-2016 در ساعت 12:36 AM
کلبه ای می سازمپشت تنهایی شب، زیراین سقف کبودکه به زیبایی پرواز کبوتر باشدچهارچوبش از عشق، سقفش از عطر بهاررنگ دیوار اتاقش از آبپنجره ای از نور، پرده اش از گل یاس..
عکس لبخند تو را می کوبمروی ایوان حیاطتا که هرصبح اقاقی ها را با تو سرشار کنمهمه دلخوشیم بودن توستو چراغ شب تنهای من، نور چشمان تو استکاشکی در سبد احساسم، شاخه ای مریم بودعطر آن را با عشقتوشه راه گل قاصدکی می کردمکه به تنهایی تو سر بزندتو به من نزدیکی و خودت می دانیشبنم یخ زده چشمانم در زمستان سکوتگرمی دست تو را می طلبد.
سراسر اسمان یک قفس استکه نمیدانم درش..کدام ستاره؟کدام ماه؟کدام سیاره است..؟سراسر زمین یک قفس استکه نمیدانم درش...کدام کوه؟کدام برکه؟کدام خانه است...؟سراسر زمین و اسمان یک قفس استکه نمیدانم درش.....بگذریممراچه کار به در!اینجا که دانه هست..اب هم هست..گه گاه نغمه ای هم میخوانم...
وقتی که قلب‌هایمان کوچک‌تر از غصه‌هایمان میشود،
وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلک‌هایمان مخفی کنیم
و بغض هایمان پشت سر هم میشکند ..
وقتی احساس میکنیم
بدبختیها بیشتر از سهم‌مان است
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان ..
وقتی امیدها ته میکشد
و انتظارها به سر نمیرسد ...
وقتی طاقتمان تمام میشود
و تحمل مان هیچ ...
آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم
و مطمئنیم که تو
فقط تویی که کمکمان میکنی ...
آن وقت است که تو را صدا میکنیمو تو را میخوانیم ...
آن وقت است که تو را آه میکشیم
تو را گریه میکنیم ...
و تو را نفس میکشیم ...
وقتی تو جواب میدهی،
دانه دانه اشکهایمان را پاک میکنی ...
و یکی یکی غصه‌ها را از دلمان برمیداری ...
گره تک‌تک بغض‌هایمان را باز میکنی
و دل شکسته‌مان را بند میزنی ...
سنگینی ها را برمیداری
و جایش سبکی میگذاری و راحتی ...
بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی
و بیشتر از حجم لب‌هایمان، لبخند ...
خواب‌هایمان را تعبیر میکنی،
و دعاهایمان را مستجاب ...
آرزوهایمان را برآورده می کنی ؛
قهرها را آشتی میدهی
و سخت‌ها را آسان
تلخ‌ها را شیرین میکنی
و دردها را درمان
ناامیدی ها، همه امید میشوند
و سیاهی‌ها سفید سفید ...
ما از خدای گم شده ایم او به جستجوست
چون ما نیازمنـد و گرفتـار آرزوست
گاهی به برگ لالــه نویسد پیــام خویش
گاهی درون سینــه مرغان به های و هوست
در نـرگـس آرمیـد که بینـد جمـال مـا
چندان کرشمـه دان که نگـاهش به گفتگوست
آهی سحرگهـی که زنـد در فـراق ما
بیرون و اندرون ،زبر و زیر و چارسوست
هنگامـه بسـت از پی دیـدار خاکیـی
نظاره را بهـانه تمـاشـای رنگ و بوست
پنهـان بـه ذره ذره و نـاآشنـا هنـوز
پیدا چو ماهتاب و به آغوش کاخ و کوست
درخاکـدان مـا گهـر زنـدگی گـم است
این گوهری که گم شدست ماییم یا که اوست؟!
بگذار تا ازین شب دشوار بگذریم...
آنگه..... چه مژده‌ها که.. به بام سحر بریم
رود رونده سینه و سر می‌زند به سنگ
یعنی بیا که ره بگشاییم و بگذریم
لعلی چکیده از دل ما بود و یاوه گشت
خون می‌خوریم باز که باش بپروریم...
در حال حاضر 2 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 2 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
