نفس گفتست بسی ژاژ و بسی مبهم

[!!!SHAHIN!!!]

نفس گفتست بسی ژاژ و بسی مبهم

		به کز این پس کندش نطق خرد ابکم
ره پر پیچ و خم آز چو بگرفتی		روی درهم مکش ار کار تو شد درهم
خشک شد زمزم پاکیزه‌ی جان ناگه		شستشو کرد هریمن چو درین زمزم
به که از مطبخ وسواس برون آئیم		تا که خود را برهانیم ز دود و دم
کاخ مکر است درین کنگره مینا		چاه مرگ است درین سیرگه خرم
ز بداندیش فلک چند شوی ایمن		ز ستم پیشه جهان چند کشی استم
تو ندیدی مگر این دانه‌ی دانا کش		تو ندیدی مگر این دامگه محکم
وارث ملک سلیمان نتوان خواندن		هر کسیرا که در انگشت بود خاتم
آنکه هر لحظه بزخم تو زند زخمی		تو ازو خیره چه داری طمع مرهم
فلک آنگونه به ناورد دلیر آید		که نه از زال اثر ماند و نز رستم
نه ببخشود بموسی خلف عمران		نه وفا کرد به عیسی پسر مریم
تخت جمشید حکایت کند ار پرسی		که چه آمد به فریدون و چه شد بر جم
ز خوشیها چه شوی خوش که درین معبر		به یکی سور قرین است دو صد ماتم
تو به نی بین که ز هر بند چسان نالد		ز زبردستی ایام بزیر و بم
داستان گویدت از بابلیان بابل		عبرت آموزدت از دیلمیان دیلم
فرصتی را که بدستست، غنیمت دان		بهر روزی که گذشتست چه داری غم
زان گل تازه که بشکفت سحرگاهان		نه سر و ساق بجا ماند، نه رنگ و شم
گر صباحیست، مسائی رسدش از پی		ور بهاریست، خزانی بودش توام
صبحدم اشک بچهر گل از آن بینی		که شبانگه بچمن گریه کند شبنم
اندرین دشت مخوف، ای بره‌ی مسکین		بیم جانست، چه شد کز رمه کردی رم