|
|
بجهان گذران تکیه مکن چندین |
| نه بقائیست به اسفند مه و بهمن |
|
نه ثباتی است به شهریور و فروردین |
| پی اعدام تو زین آینه گون ایوان |
|
صبح کافور فشان آید و شب مشکین |
| فلک ایدوست به شطرنج همی ماند |
|
که زمانیت کند مات و گهی فرزین |
| دل به سوگند دروغش نتوان بستن |
|
که به هر لحظه دگرگونه کند آئین |
| به گذرگاه تو ایام بود رهزن |
|
چه همی بار خود از جهل کنی سنگین |
| بربود است ز دارا و ز اسکندر |
|
مهر سیمین کمر و مه کله زرین |
| ندهد هیچ کسی نسبت طاوسی |
|
به شغالی که دم زشت کند رنگین |
| چو کبوتر بچه پرواز مکن فارغ |
|
که به پروازگه تست قضا شاهین |
| ز کمان قدر آن تیر که بگریزد |
|
کشدت گر چه سراپای شوی روئین |
| همه خون دل خلق است درین ساغر |
|
که دهد ساقی دهرت چو می نوشین |
| خاک خوردست بسی گلرخ و نسرین تن |
|
که می روید از آن سرو و گل و نسرین |
| مرو ای پیشرو قافله زین صحرا |
|
که نیامد خبر از قافله‌ی پیشین |
| دل خود بینت بیازرد چنان کژدم |
|
تن خاکیت ببلعد چنان تنین |
| روز بگذشت، ز خواب سحری بگذر |
|
کاروان رفت، رهی گیر و برو، منشین |
| به چمنزار دو، ای خوش خط و خال آهو |
|
به سموات شو، ای طایر علیین |
| بچه امید درین کوه کنی خارا |
|
چو تو کشتست بسی کوهکن این شیرین |
