پیله را کردم رها تا گنبد بی مرزم ارزانی شود
پیش خود پنداشتم پرواز ، پنهانی شود
مبارکت ای صبورِ شبها
به صبحِ تابان رسیدی آخر..
ز تنْ پراکندگی گذشتی
به مطلقِ جان رسیدی آخر..
پیله را کردم رها تا گنبد بی مرزم ارزانی شود
پیش خود پنداشتم پرواز ، پنهانی شود
ویرایش توسط !!yalda!! : 05-10-2017 در ساعت 11:52 AM
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
این شفق است یا فلق؟ مغرب و مشرقم بگو
من به کجا رسیده‌ام ؟ جان دقایقم بگو
آینه در جواب من باز سکوت میکند
باز مرا چه می‌شود؟ ای تو حقایقم بگو
جان همه شوق گشته‌ام طعنه‌ی ناشنیده را................
با تو خورشید ترین ماه جهانم ! نفسم.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
کاربرانی که این تاپیک را مشاهده کرده اند: 0
مجوز های ارسال و ویرایش
