کتاب پروانه‌ات خواهم ماند مریم‌حید ر زاده

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند می توان
می توان
می توان در کوچه های زندگی
پاسخ لبخند را با یاس داد
می توان جای غروب عشق را
به طوع ساده احساس داد
می توان در خلوت شبهای راز
فکر
رسم آبی پرواز بود
می توان با حرفی از جنس بلور
شوق را به هر دلی دعوت نمود
می توان در آرزوی کودکی
با حضور یک عروسک سهم داشت
می توان گاهی به رسم یاد بود
در دلی یک شاخه نیلوفر گذاشت
می توان از شهر شب بو ها گذشت
عابر پس کوچه های نور بود
می توان همسایه
مهتاب شد
فکر زخم غنچه ای رنجور بود
می توان با لطف دست پنجره
مهربان گنجشکها را دانه داد
می توان وقتی خزان از ره رسید
یک کبوتر را به کنجی لانه داد
می توان در قلب های بی فروغ
لحظه ای برقی زد و خورشید شد
می توان در غربت داغ کویر
آن ابری که می بارید شد

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند می شود
می شود
می شود رنگ نگاه یاس را
با نگاه آبیت پیوند داد
شود در باغ همپای نسیم
یه شقایق یک سبد لبخند داد
می شود با بال سرخ عاطفه
تا
فراسوی افق پرواز کرد
می شود با یاری حسی لطیف
عشق را با یک تپش آغاز کرد
می شود در بیکران آسمان
شعر سرخ یک شقایق را سرود
می شود در مرز یک آِفتگی
جان فدای غنچه ای تنها نمود
می شود در مرز یک آشفتگی
جان فدای غنچه ای تنها نمود
می شود با دستی از جنس
بهار
تک تک پروانه ها را تاب داد
می شود با جرعه ای از اشک شوق
باغ سرخ لاله ها را آب داد
می شود با یک نگاه ماندگار
از طلوع شهر رویا شعر گفت
می شود گلهای دل را آب داد
می شود تا آبی دریا شکفت
می شود در جاده های آرزو
مثل بید پاک و مجنون تاب خورد
میشود
قویی غریب و تشنه بود
از لب دریاچه دل آب خورد
میشود از شهر پاک پنجره
سوی حسی ماندنی پرواز کرد
می شود همبازی پروانه شد
برگهای لادنی را ناز کرد
می شود یک شاخه گل را هدیه داد
می شود با خنده ای پایان گرفت
می شود یک لکه ابر پاک بود
می شود آبی شد و باران گرفت
پس بیا دنیای پاک قلب را
جایگاه رویش گل ها کنیم
با نگاهی روح را رنگی زنیم
با تبسم خانه را زیبا کنیم
معنی این حرف ها یعنی بیا
از تمام کینه ها عاری شویم
زخم یک پروانه را درمان کنیم
در کویر سینه ای جاری شویم

[SarGol]

ه ای برا ی خواب
بخواب ای دختر آرام
مهتاب
ببین گلهای میخک خسته هستند
تمام اشک هایم تا بخوابی
میان مخمل چشم شکستند
بخواب ای پونه باغ
شکفتن
گل اندوه امشب زرد زردست
هوا را زرد کرده عطر پاییز
فضای پاک ایوان سرد سردست
بخواب ای غنچه بی تاب احساس
فضای شهر شب بو ها طلایی ست
بهار سبز عاشقها خزانست
خزان بی قراران بی وفایی ست
بخواب ای مرغ نا آرام دریا
گل آرامشم تنهای تنهاست
اگر امشب ز بی تابی نخوابی
دلم تا صبح در چنگال غم هاست
بخواب ای شبنم نیلوفر دل
دو چشمان تو رنگ موج دریاست
میان کوچه های زندگانی
گل شادی فقط در باغ رویاست
بخواب ای هدیه ناز سپیده
که دنیا یک گذرگاه عجیب است
همیشه نغمه مرغان عاشق
پر از یک حس نمناک و
غریب است
بخواب ای برگ تبدار شقایق
بدان عاشق همیشه ارغوانی ست
همین حالا کنار بستری سرد
دلی در آرزوی مهربانی ست
بخواب ای لذت سرشار پرواز
فضای قلب شب بو ها بهاری است
پرستو هم نمی ماند به بک شهر
همیشه هجرتش از بی قراری است
بخواب ای بوته ناز گل سرخ
تمام شاخه ها از غم خمیدند
تمام کودکان در خواب نوشین
به اوج آرزوهاشان رسیدند
بخواب ای یادگار شهر رویا
که اشکم گونه ها را سرخ و تر کرد
شبی مثل همین شب توی پایزز
دلم به غربت یاسی سفر کرد
بخواب ای راز سبز آرزویم
علاج درد پیچک ها رهایی ست
اگر دیدی
گلی می لرزد از اشک
بدان اندوهش از رنج جدایی است
بخواب ای آشنا با خلوت شب
دلم در آرزویش تنگ تنگ است
نمی دانی که او وقتی بیاید
بلور اشکهایم چه قشنگ است
بخواب ای آفتاب بی غروبم
شب تنهایی دل ها درازست
دعایت می کنم هر شب همین وقت
که درهای دعا تا صبح
بازست

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند و بعد از رفتنت
و بعد از رفتنت
شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ترا با لهجه گلهای
نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
پس
ازیک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی
دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
همین
بود آخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت
حریم چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم
نمی دانم که چرا رفتی
نمی دانم چرا شاید خطا کردم
و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی
دانم کجا تا کی برای چه
ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه
معصومانه می بارید
و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد
و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر می داشت
تمام بال هایش غرق در اندوه غربت شد
و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود
و بعد از رفتنت انگار
کسی حس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد
رفت
کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد
کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
و من با آنکه می دانم تو هرگز یاد من را با عبور نخواهی برد
هنوز آشفته چشمان زیبای توام
برگرد
ببین که سرنوشت انتظار من
چه خواهد شد
و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید
کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت
تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم
و من در حالتی ما بین اشک و حسرتو تردید
کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست
و من در اوج پاییزی ترین ویرانی
یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر
نمی دانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند يک تمناي بلند
يک تمناي بلند
بیا برای پرستو ز مهر دانه بپاشیم
بیا پناه کبوتر طیبی چلچله باشیم
بیا که درد عطش را ز چشم غنچه بشوییم
برای موج پریشان ز عشق قصه
بگوییم
بیا که دعوت گل را به باغ دل بپذیریم
بیا ز هجرت مرغان خسته در س بگیریم
بیا ز دفتر پروانه شعر شمع بخوانیم
بیا به خاطر گل ها همیشه تاتزه بمانیم
بیا که کشتی دل را به موج مهر سپاریم
بروی دفتر دل ها رز امید بکاریم
بیا زلال بمانیم مثل برکه و باران
و حرمتی
بگذاریم به صداقت یاران
بیا حوالی یک گل ز عشق خانه بسازیم
برای غربت گنجشک آشیانه بسازیم
بیا سپیده که آمد صدا کنیم خدا را
و تا افق برسانیم دست سبز دعا را

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند يک سبد آرزوي کال
يک سبد آرزوي کال
كاشكه یه روز با همدیگه سوار قایق
می شدیم
دور از نگاه ادما هر دومون عاشق می شدیم
كاش آسمون با وسعتش تو دستامون جا می گرفت
گلای سرخ دلمون كاش بوی دریا می گرفت
كاش تو هوای عاشقی لیلی و مجنون می شدیم
باد كه تو دریا می وزید ما هم پریشون می شدیم
كاش كه یه ماهی قشنگ برای ما فال م یگرفت
برامون از فرشته ها امانتی بال می گرفت
با بال اون فرشته ها تو آسمون پر می زدیم
به شهر بی ستاره ها به
آرومی سر می زدیم
شب كه می شد امانت فرشته ها رو می دادیم
مامونو می بستیم و به یاد هم می افتادیم
كاشكه تو دریای قشنگ خواب شقایق می دیدیم
خواب دو تا مسافر و عشق و یه قاشق می دیدم
كاشكه می شد نیمه شب با همدیگه دعا كنیم
خدای آسمونا رو با یك زبون صدا كنیم
بگیم خدای
مهربون ما رو ز هم جدا نكن
هرگز به عشق دیگری ما رو مبتلا نكن
كاش مقصد قایق ما یه جای دور و ساده بود
كه عكس ماه مهربون رو پنجره اش افتاده بود
كاش اومجا هیچ كسی نبود
یه وقتی با تو دوست بشه
تو نازنین من بودی مثل حالا تا همیشه
كاشكه به جز من هیچ كسی این قدر زیاد
دوست نداشت
یا كه دلت عشق منو اول عشقاش می گذاشت
كاش به پرنده بودی و من واسه تودونه بودم
شك ندارم اون موقع هم این جوری دیوونه بودم
كاش تو ضریح عشق تو یه روز كبوتر می شدم
یه بار نگاه می كردی و اون موقع پر پر می شدم
كاش گره دستامونو این سرنوشت وا نمی كرد
كاش هیچ
كدوم از ما دو تا هیچ دوستی پیدا نمی كرد
كاش كه می شد جدایی رو یه جایی پنهون بكنیم
خارای زرد غصه رو از ریشه ویرون بكنیم
كاش كه با هم یه جا بریم كه آدماش آبی باشن
شباش مثه تو قصه ها زلال و مهتابی باشن
كاشكه یه روز من و تو رو تو دریا تنها بذارن
تو قایق آرزوها یه روز
مارو جا بذارن
اون وقت با لطف ماهیا دریا رو جارو بزنیم
بسوی شهر آرزو بریم و پارو بزنیم
بریم یه جا كه آدماش بر سر هم داد نزنن
به خاطر یه بادبادك بچه ها فریاد نزنن
بریم یه جا كه دلها رو با یك اشاره نشكنن
بچه ها توی بازیشون به قمریا سنگ نزنن
جایی كه ما باید بریم
پشت در زندگیه
عادت مردمش فقط عشقه و آشفتگیه
چشمامونو می بندیم و با هم دیگه می ریم سفر
یادت باشه اینجا هوا غرق یه دلواپسیه
اما از اینجا كه بریم فقط گل اطلسیه
ترو خدا منو بدون شریك شادی و غمت
مثل همیشه عاشقت مثل گذشته مریمت

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند پاییز و بچه ها
پاییز و بچه ها
مهر آمد و دوباره گلستان سبز عشق
با عطر یاد و خاطره هایش چعه دیدنی ست
آهنگ پاک زمزمه غنچه های ناز
از لابه لای وسعت سبزش شنیدنی ست
مهر آمد و تبسمی از جنس نو بهار
روی لبان پاک و لطیف بنفشه هاست
گلبوته های شادی و شور و نشاط و عشق
دسته گلی ست آبی و در دست بچه هاست
مهر آمد و طلوع نجیب و بهاریش
در جای جای دفتر دل سبز و ماندنی ست
شعر بلند خاطره های بهار شوق
در روزهای آبی و بی کینه خواندنی
ست
مهر آمد و نوید شکفتن و یک حضور
دل ها همه به پاکی برگ شقایق ست
می گفت باغبان که بدانید قدر آن
چون بهترین و سبزترین دقایق ست
در گلستان سبز پر از عطر یاس عشق
آینه های عشق و صفا رو بروی ماست
مهر آمد و درین تپش قلب زندگی
پرواز تا شکفته شدن آرزوی
ماست

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند پرسش
پرسش
كنار آشنایی تو آشیانه می كنم
فضای آِیانه را پر از ترانه می كنم
كسی سوال می كند به خاطر چه زنده ای
و من برای زندگی ترا بهانه می كنم

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند پیمان سبز
پیمان سبز
آن روز در نگاه تو و خنده بهار
می شد به منتهای شکفتن اشاره کرد
می شد میان چشمک یاس و نسیم صبح
ل را فدای چشم نجیب ستاره کرد
هر صبح
با صدای تو بیدار می شوم
در قلب من همیشه می آید صدای تو
هر چه نگاه عاطفه و اشک شبنم ست
با قطره های ساکت باران فدای تو
ای انتظار خسته گل های رازقی
تو یادگار میخک و یاس و شقایق ی
تو بردی از میان سکوتم دل مرا
تو معنی سرودن پاک حقایقی
تو جاده رسیدن
قلبی به آسمان
من بی تو ذره ذره بدان آب می شوم
تا سرزمین سبز تجسم می آیم و
در بین راه عاشق مهتاب می شوم
تو با وفاترین افق دور مبهمی
یادت کنار ساحل دل تاب می خورد
هر قوی تشنه ای که ترک می خورد دلش
از برکه لطیف دلت آب می خورد
نقاشی تمام افقهای عالمی
نقاشی ام بدون تو بی رنگ می شود
در شعر من همیشه تو معنای بودنی
قلب غزل برای تو دلتنگ می شود
تو قصه مهاجرت غم ز شهر عشق
تو ماندنی ترین گل خوشبوی میخکی
تنها تو بال عاطفه را ناز ی کنی
تو مهربان ترین گل زیبای پیچکی
تب می کند بدون تو احساس پاک عشق
جز تو چه کس
نگاه مرا ناز میکند
جز تو چه کس نگاه مرا ناز میکند
جز تو چه کس کنار دلم می نشیند و
روح مرا روانه پرواز میکند
هر وقت شهر پنجره ها باز میشود
من ابتدای نام ترا گوش می کنم
وقتی به عشق می رسم از لذت نگاه
غم را به حرمت تو فراموش میکنم
آن لادنی که کاشته ای در
دلم هنوز
گاهی دلش برای دلت شور می زند
پروانه ای ز باغ تبسم می آید و
دل را به سوی شمع پر از نور می زند
احساس من همیشه پر از قطره های عشق
قلبم بدون نام تو دلگیر می شود
هر صبح نغمه های من و قلب عاشقم
بر برگ های عاطفه تکثیر می شود
تو بهترین حکایت گل های نرگسی
با چشم تو نگاه پر از یاس می شود
در لا به لای عاطفه های نوازشت
عطر نجیب خاطره احساس می شود
تا آخرین نگاه به یاد توام بدان
دل هر چه می کند همه آن برای تو
قلب مرا که برده ای و رفته ام ز دست
قلب تمام عشق پرستان فدای تو

[SarGol]

دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند چرا
چرا
چرا بلبل همیشه نغمه خوان است
چرا بر برگ شبنم می نشیند
چرا آلاله های باغ سرخند
چرا بر روی گل غم می نشیند
چرا باران همیشه قطره قطره
ست
چرا در خانه ها دریا نداریم
چرا در باغچه یا توی گلدان
گلی یا برگی از رویا نداریم
چرا پروانه ها معنای عشقند
چرا جغدان همیشه اشکبارند
چرا مردم همانند کبوتر
درون خانه ها جغدی ندارند
چرا در هر کتابی آسمان ها
همیشه آبی و خوشرنگ هستند
چرا هیچ
آسمانی رنگ غم نیست
چرا مردم خدا را می پرستند
چرا ما عاشق باد صباییم
چرا یک بار با طوفان نباشیم
چرا در هر زمان در فکر دریا
چرا یکبار با باران نباشیم
چرا گلزار ها شاداب و سبزند
چرا قلب بیابان لالهگون است
چرا دستان برکه پاک و نیلی است
چرا چشم شقایق
رنگ خونست
چرا لبهای مردم نیمه خشک است
چرا لبخند در آن جا ندارد
چرا توی قفس هامان قناری ست
چرا هیچ آدمی درنا ندارد
چرا بالا تر از احساس عشقست
چرا تصویر از آینه پیداست
چرا نیلوفران پیک بهارند
چرا احساس در دل ها شکوفاست
اگر چه این بیان آرزو بود
ولی آخر چرا زیبا نباشیم
چرا یک بار چون بال پرستو
چرا یک بار چون دریا نباشیم