دفتر شعر پروانه ات خواهم ماند چند تکه آرزو
چند تکه آرزو
كاش وقتی زندگی فرصت دهد
گاهی از پروانه ها یادی كنیم
كاش بخشی از زمان خویش را
وقف قسمت كردن شادی كنیم
كاش وقتی آسمان بارانی
ست
از زلال چشم هایش تر شویم
وقت پاییز از هجوم دست باد
كاش مثل پونه ها پر پر شویم
كاش وقتی چشم هایی ابریند
به خود آییم و سپس كاری كنیم
از نگاه زرد گلدانهایمان
كاش با رغبت پرستاری كنیم
كاش دلتنگ شقایق ها شویم
به نگاه سرخ شان عادت كنیم
كاش شب
وقتی كه تنها می شویم
با خدای یاس ها خلوت كنیم
كاش گاهی در مسیر زندگی
باری از دوش نگاهی كم كنیم
فاصله های میان خویش را
با خطوط دوستی مبهم كنیم
كاش با چشمانمان عهدی كنیم
وقتی از اینجا به دریا می رویم
جای بازی با صدای موج ها
درد های آبیش را
بشنویم
كاش مثل آب مثل چشمه سار
گونه نیلوفری را تر كنیم
ما همه روزی از اینجا می رویم
كاش این پرواز را باور كنیم
كاش با حرفی كه چندان سبز نیست
قلب های نقره ای را نشكنیم
كاش هر شب با دو جرعه نور ماه
چشم های خفته را رنگی زنیم
كاش بین ساكنان شهر عشق
رد
پای خویش را پیدا كنیم
كاش با الهام از وجدان خویش
یك گره از كار دل ها واكنیم
كاش رسم دوستی را ساده تر
مهربان تر آسمانی تر كنیم
كاش در نقاشی دیدارمان
شوق ها را ارغوانی تر كنیم
كاش اشكی قلب مان را بشكند
با نگاه خسته ای ویران شویم
كاش وقتی شاپرك
ها تشنه اند
ما به جای ابر ها گریان شویم
كاش وقتی شاپرك ها تشنه اند
ما به جای ابر ها گریان شویم
كاش وقتی آرزویی می كنیم
از دل شفاف مان هم رد شود
مرغ امین هم از آنجا بگذرد
حرفهای قلبمان را بشنود
کاربر برتر مـاه
پاسخ با نقل قول