بهـــار آیو به صحــــرا و در و دشتجــوانی هم بهاری بود و بگذشتســـر قبـــــر جـــــــوانان لاله رویهدمـی که گلرخان آیند به گلگشت
بهـــار آیو به صحــــرا و در و دشتجــوانی هم بهاری بود و بگذشتســـر قبـــــر جـــــــوانان لاله رویهدمـی که گلرخان آیند به گلگشت
سیاهی دو چشمونت مرا کشتدرازی دو زلفــــــــونت مرا کشتبه قتلم حاجت تیرو کمان نیستخــــم ابرو و مــژگونت مرا کشت
عــــزیزا کــــاسهٔ چشمم سرایتمیـــون هـر دو چشمم جای پایتاز آن ترســــم که غافل پا نهی تونشنیـــد خـــار مـــــژگانم به پایت
ز دست دیــده و دل هـــر دو فریادکــــه هر چه دیده بیند دل کند یادبســـازم خنجــری نیشش ز فولادزنــــم بر دیـــده تا دل گــــردد آزاد
دلم بـــی وصل ته شادی مبینادز درد و مــــــــحنت آزادی مبینادخـــــراب آباد دل بـــــی مقدم توالهــــی هــــرگز آبـــــادی مبیناد
یکــــی درد و یکـــی درمون پسنددیکـــی وصل و یکی هجرون پسنددمن از درمان و درد و وصل و هجرونپسنـــدم آنچـــه را جـــانون پسندد
غـــم عشقت بیــــابان پرورم کردفـــراقت مـــــرغ بیبال و پرم کردبه مو گفتی صبــوری کن صبوریصبـوری طرفه خاکی بر سرم کرد
مــــــرا نه سر نه سامان آفریدندپریشــــــونم پریشـــــون آفریدندپریشـــون خاطران رفتند در خاکمرا از خــــاک ایشــــــون آفریدند
خوشـــا آنانکــه سودای ته دیرندکه ســر پیوسته در پای ته دیرندبه دل دیـــرم تمنـــــــای کسانیکــــه انـــدر دل تمنـــای ته دیرند
شیشه عطرم تهی از محتوا و انتها
جمله یارانم مرا خالی تحمل می کنند
جلوه های الفت و دلدادگی را همچنان
با خلوص و رغبت خاصی تفضل می کنند