ﻫﻤﮑﺎﺭی ﺩﺍﺷﺘﻢ که وقتی ﺳﺮ ﺑﺮﺝ ﺣﻘﻮﻕ میگرفت ﺗﺎ پانزده ﺭﻭﺯ اول ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ میکشید، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻏﺬﺍﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ را میخورد و عالی زندگی میکرد اما ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺭا ﻏﺬﺍﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧاﻧﻪ ﻣﯽ‌ﺁﻭﺭﺩ! زمانیکه ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻟﯽ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﮐﻨﺎﺭﺵ نشستم و ﮔﻔﺘﻢ: "ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪ میدهی؟" ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: "ﮐﺪﻭﻡ ﻭﺿﻊ!"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺷﺮﺍﻓﯽ ﻧﯿﻤﯽ ﮔﺪﺍﯾﯽ . . . !"
ﺑﻪ چشمانم ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﮐﺸﯿﺪﯼ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺩﺭﺑﺴﺖ گرفتی؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻋﺎﻟﯽ رفته‌ای؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ : "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺬﺍﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ خورده‌ای؟"
ﮔﻔﺘﻢ : "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎﻡ پولت را ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﻫﺪﯾﻪ ﺧﺮﯾﺪﯼ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺶ ﮐﻨﯽ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "ﺍﺻﻼ ﻋﺎﺷﻖ بوده‌ای؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ برای تفریح​ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪﺍﯼ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "اﺻﻼ ﺯﻧﺪﮔﯽ کرده‌ای؟"
ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ: "آﺭﻩ . . . ﻧﻪ . . . نمیدونم!"
همینطور ﻧﮕﺎﻫﻢ میکرد، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺁﻣﯿﺰ . . .
ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ میکردم ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺬﺍﺏ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﮑﻪ ﮐﯿﮏ خامه‌ای که ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ را ﺗﻌﺎﺭﻓﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻠﻪای ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ زندگی ام ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ. ﭘﺮﺳﯿﺪ : "تو میدونی ﺗﺎ ﮐﯽ زنده‌ای؟"
ﮔﻔﺘﻢ : "ﻧﻪ!"
ﮔﻔﺖ: "ﭘﺲ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ دست کم ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ خوب ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ و خوش بگذرونی . . ."